'Film toont onwaarschijnlijkheden evolutie aan'

Frederik D

19-07-2012 20:44

Zo'n wetenschapper verloochent de wetenschappelijke methodologie en valt derhalve geenszins serieus te nemen.
Hij verloochent niet alleen de moderne biologie maar ook de moderne fysica.waaronder de astronomie.
De maker is overigens een zevendedagsaventist en de zevendedagsadventisten zijn berucht om hun pseudowetenschap.
En uiteraard lopen mensen zoals ie filmmaker met een brede boog om de hamvraag heen: als het leven niet vanzelf kan zijn ontstaan, dan kan God ook niet vanzelf zijn ontstaan en dus moet God ook zijn geschapen maar door wat? .
Miracula

19-07-2012 20:53

Wat ik vooral niet begrijp is hoe je door het scheppingsverhaal christen kunt worden.
Jezus wordt in het hele scheppingsverhaal niet eens genoemd.
Het enige wat je van dat scheppingsverhaal kunt zeggen is dat het beweert dat er een god bestaat die de wereld geschapen zou hebben.
Als je dat gelooft, dan ben je m.i. nog lang geen christen.
Voorbeeldje: Eliyahu gelooft wel in de schepping, maar lijkt mij geen christen ( ondanks zijn gretige verwijzing naar het Christelijk Informatie Platform.)
En wat de schepping van God betreft.
Misschien zijn er supergoden die gewone goden scheppen.
En ultragoden die supergoden scheppen. etc.
Maar ja, veel bewijs hebben scheppingsgelovigen daarvoor niet.
CU

19-07-2012 20:53

Dat aanbidden. Waar zou dat nou voor nodig zijn?
CU

19-07-2012 20:55

Het zal mij benieuwen. Een wetenschapper over de vergissingen van Mozes als verhaalverteller.
theo

19-07-2012 21:13

Ik had het ook al gelezen en dacht…wie zou er mee komen op het bijbelprikbord.
Iemand die iets heeft gelezen wat zijn/haar eigen visie ondersteunt natuurlijk.
En….vind je het allemaal redelijk wetenschappelijk bewezen of is dit hetzelfde bewijs dat je gaf dat God echt bestaat?
theo

19-07-2012 21:13

Ik had het ook al gelezen en dacht…wie zou er mee komen op het bijbelprikbord.
Iemand die iets heeft gelezen wat zijn/haar eigen visie ondersteunt natuurlijk.
En….vind je het allemaal redelijk wetenschappelijk bewezen of is dit hetzelfde bewijs dat je gaf dat God echt bestaat?
Eliyahu

19-07-2012 21:46

Miracula Schreef:
——————————————————-
> Lees de Tora.
>
> Je kunt het ook lezen, hier:
> http://home-1.tiscali.nl/~ti112509/evolutie.htm
Bs'd
Ik heb de Torah al gelezen, en ik zie geen problemen.
Eliyahu

19-07-2012 21:53

Frederik D Schreef:
——————————————————-
> Zo'n wetenschapper verloochent de
> wetenschappelijke methodologie en valt derhalve
> geenszins serieus te nemen.
>
> Hij verloochent niet alleen de moderne biologie
Bs'd
Het is nou net de biologie die laat zien dat de evolutietheorie onmogelijk is.
> maar ook de moderne fysica.waaronder de
> astronomie.
Wat zijn de theologische implicaties van de moderne cosmologie?
Tot aan het begin van de 20e eeuw hanteerden astronomers drie mogelijke modellen van het universum:
1) Het universum zou statisch, onveranderlijk, kunnen zijn. Het zou een oneindige verzameling van sterren en planeten kunnen zijn, die geen gelijkmatige beweging zou vertonen. Ook zou volgens deze theorie de onderlinge aantrekkingskracht van sterren en planeten deze astronomische objecten bij elkaar houden in de vorm van zonnestelsels en galaxies. Maar elke van deze kosmische groepen zouden door het heelal schuiven op hun eigen willekeurige koers, die niets te maken heeft met de koers van andere groepen sterren en planeten.
Het mooie van het statistische model is dat het past in het wereldbeeld van gelovigen en ongelovigen. Zo'n universum zou op een bepaald punt in de tijd geschapen kunnen zijn door God, maar het zou ook al eeuwig hebben kunnen bestaan.
2) Het universum zou kunnen oscilleren. Het zou net als een kosmische ballon afwisselend kunnen uitzetten en inkrimpen. Voor een aantal miljard jaar zou het kunnen uitzetten richting het absolute niets. De zwaartekracht van elke ster en planeet die aan elkaar trekken zou uiteindelijk deze uitzetting vertragen, totdat het hele proces omgekeerd zou worden, en de ballon zou imploderen. Alles wat er bestaat zou uiteindelijk bij elkaar komen in het centrum van het heelal, waarbij het enorme hoeveelheden hitte en licht zou uitstralen, en alles zou uitwerpen in alle richtingen, waarbij het proces van uitzetten weer overnieuw zou beginnen.
Zo'n universum zou door God gecreëerd kunnen zijn, en het zou voor eeuwig hebben kunnen bestaan zonder God.
3) Of, de laatste mogelijkheid, het universum zou open kunnen zijn. Het zou een kosmische ballon kunnen zijn die nooit inelkaar klapt. Als de totale gravitationele aantrekkingskracht van alle sterren en planeten de uitzetting van het heelal niet zou kunnen stopzetten en omkeren, dan zou het universum tot in eeuwigheid zichzelf blijven uitzetten tot in het niets. Uiteindelijk zouden de sterren opbranden, en een gordijn van bevroren duisternis zou alles wat bestaat omvatten. Zo'n universum zou zichzelf nooit meer tot leven kunnen wekken. Het zou op een bepaald moment in de geschiedenis tot leven komen, glorieus branden, en dan verdwijnen in de onontkoombare nacht.
Het kritieke punt is dat dit model stelt dat voor de éénmalige explosie al de materie en energie samengebald was in een singulariteit, een kleine stip die eeuwig stabiel in het universum zat voordat het ontplofte. Dit model bevat een paradox: Objecten die in rust zijn, zoals de eerste singulariteit, die blijven in rusttoestand, tenzij er een kracht van buiten op uitgeoefend wordt. Maar, aangezien alle materie en energie in de singulariteit zaten, was er niets (althans niets natuurlijks) wat de singulariteit er toe kon aanzetten om te exploderen. De simpelste oplossing van deze paradox is dat iets bovennatuurlijks het universum op gang bracht. Het open model van het universum vereist een bovennatuurlijke Schepper.
In 1916 publiceerde Albert Einstein de eerste uitgaven van zijn algemene relativiteits theorie, en de wetenschappelijke wereld ging uit zijn dak. Het leek er op dat Einstein de diepste geheimen van het heelal onthuld had. Zijn berekeningen veroorzaakten een paar problemen, technische dillema's, wiskundige problemen, maar niets wat voor de kranten interessant was, zelfs niet voor de populair wetenschappelijke bladen.
Twee wetenschappers zagen de problemen. In het eind van 1917 bekeek de Deense astronoom Willem de Sitter de algemene relativiteitstheorie, en stuurde een uitgebreid antwoord naar Einstein waarin hij het probleem uitlegde, en hij stelde een radicale oplossing voor: De algemene relativiteitswet kon alleen maar werken als het universum ontploft was, en zich naar alle kanten toe snel uitbreidde, vanuit een centraal punt.
Einstein reageerde nooit op de kritiek van De Sitter.
In 1922 kwam de Sovjet wiskundige Alexander Friedman geheel onafhankelijk tot dezelfde conclusie. Hij voorspelde dat als Einstein gelijk had, dan moest het universum met hoge snelheid naar alle kanten uitbreiden.
Ondertussen, aan de andere kant van de oceaan, nam de astronoom Vesto Slipher het feit waar dat het heelal zich explosief uitbreidde. Met behulp van een sterke telescoop van het Lowell Observatorium in Flagstaff, Arizona, ontdekte Slipher dat tientallen galaxies inderdaad met zeer hoge snelheid wegstoven van een centraal punt.
Aan het eind van de eerste wereldoorlog, deelden De Sitter, Friedman, en Slipher onafhankelijk van elkaar hun ontdekkingen met Einstein, maar vreemd genoeg verzette hij zich tegen hun oplossing, alsof, briljant als hij was, hij zich de theologische implicaties realiseerde van een exploderend universum. Einstein schreef zelfs een brief naar “Zeitschrift fur Phisik”, een prestigieus technisch blad, waarin hij Friedman zijn oplossing “verdacht” noemde, en naar De Sitter schreef hij: "De omstandigheden irriteren me."
In een andere notitie stelde Einstein één van zijn collega's gerust: “Ik ben nog niet in de handen van geestelijken gevallen.”, een bedekte toespeling op De Sitter, Friedman, en Slipher.
In 1925 bracht de Amerikaanse astronoom Edwin Hubble een dodelijk klap toe aan het model van het statische universum. Hij gebruikte wat toen de grootste telescoop ter wereld was, en onthulde dat elk sterrenstelsel binnen 6 x 10^17 mijlen van de aarde zich verwijderde van de aarde. Einstein ontkende het werk van Hubble krampachtig. Het duitse genie ging nog vijf jaar door met het onderwijzen van het statisch universum, totdat, op het verzoek van Hubble, hij van Duitsland naar Pasadena reisde, om persoonlijk het bewijsmateriaal te bekijken. Aan het einde van zijn reis gaf Einstein met tegenzin toe: “Nieuwe observaties door Hubble ….. maken het waarschijnlijk dat het universum niet statisch is.”
Einstein overleed in 1955, overgehaald, maar nog steeds niet volledig overtuigd, dat het universum uitdijdt.
Tien jaar later, in 1965, waren Arna Penzias en Robert Wilson een super gevoelige microgolfdetector aan het calibreren in de Bell Telephone Labatories in New Jersey. Ongeacht waar de twee wetenschappers het instrument naar toe richtte, het pikte ongeidentificeerde achtergrondruis op, een gestage drie graden Kelvin brom. Een ingeving volgend keken de twee werknemers van Bell laboratoria in een verhandeling van een student van Alexander Friedman over algemene relativiteit.
De verhandeling voorspelde dat overblijfselen van de meest recent ontploffing van het heelal meetbaar zouden moeten zijn in de vorm van een zwakke microgolfstraling “van ongeveer 5 graden Kelvin, of iets in die buurt”. De twee wetenschappers realiseerden zich dat zij de echo van de grootste explosie in de geschiedenis ontdekt hadden: De Big Bang. Voor deze ontdekking kregen Penzias en Wilson de Nobel prijs.
De ontdekking van de “drie graden Kelvin brom” haalde het statische model van het universum onderuit. Er waren toen nog maar twee modellen over: Eén die zonder God kon functioneren, en één die dat niet kon. Het laatste probleem wat toen nog opgelost moest worden was: Was het vroege universum een oneindig aantal keer geëxplodeerd, (het oscillerende model) of maar één keer (het open model)? Onderzoekers wisten dat dat probleem opgelost kon worden door de gemiddelde dichtheid van het heelal te meten. Als dichtheid van het heelal overeen kwam met ongeveer één waterstof atoom per 0,3 kubieke meter, dan zou de onderlinge aantrekkingskracht van alle deeltjes voldoende zijn om de uitzetting van het heelal te stoppen en om te keren tot een ineenstorting. Er zou dan uiteindelijk een “Big Crunch”, een “grote inelkaar persing” volgen, en die zou dan weer leiden tot een nieuwe Big Bang. En dan weer een nieuwe Big Crunch, enz enz.
Maar, als daarentegen het universum minder dan die minimale dichtheid zou bevatten, dan zou de explosieve kracht van de Big Bang alle aantrekkingskrachten overwinnen, en dan zou alles tot in eeuwigheid wegvliegen naar het niets.
Vreemd genoeg veroorzaakte de weerlegging van het statische model paniek in de wetenschappelijke wereld.
Wiskundigen, natuurkundigen, en astronomen bundelden hun krachten om het eeuwige universum te bewijzen. Dr Robert Jastrow, misschien de grootste astrophysicist van die tijd en directeur van het National Aeronautics and Space Administration’s Goddard Center for Space Studies werd benoemd tot het hoofd van het onderzoeksproject. Gedurende vijftien jaar probeerden Jastrow en zijn team de geldigheid van het oscillerende model aan te tonen, maar de feiten spraken een ander verhaal. In 1978 presenteerd Jastrow het definitieve rapport van de NASA, die het publiek schokte met de mededeling dat het open model waarschijnlijk correct was. Op 25 Juni van dat jaar presenteerde Jastrow zijn bevindingen aan de New York Times magazine:
“Dit is een enorm vreemde ontwikkeling, die voor iedereen onverwacht komt, behalve voor de theologen. Zij hebben altijd het bijbelwoord geaccepteerd: In het begin schiep God de hemel en de aarde. ….. Maar voor de wetenschapper die leefde in zijn geloof in de kracht van de rede, eindigt het verhaal als een slechte droom. Hij heeft de bergen der onwetenheid beklommen, hij staat op het punt om de hoogste piek er onder te krijgen, en dan, wanneer hij zichzelf over de rand trekt van de laatste rots, wordt hij begroet door een groep theologen die daar al eeuwen zitten.”
Dr James Trefil, een natuurkundige aan de universiteit van Virginia, bevestigde onafhankelijk de ontdekking van Jastrow in 1983. Drs John Barrow, astronoom aan de universiteit van Sussex, en Frank Tipler, een wiskundige en natuurkundige aan de Tulane universiteit, publiceerde gelijksoortige resultaten in 1986. Op de 1990 bijeenkomst van het American Astronomical Society, presenteerde professor John Mather van de Columbia universiteit, een astrophysicist die ook werkt als staflid van het NASA's Goddard centrum, “het meest dramatische rapport ooit” voor een open universum.
Volgens de journalist van de krant “Boston Globe” die verslag deed van de conferentie, werd zijn samenvatting begroet met een donderend applaus, hetgeen de voorzitter van de conferentie er toe bracht om te zeggen: “Het is duidelijk dat het publiek voorstander is van het boek Genesis, of op zijn minst toch van het eerste vers er van, wat bevestigd schijnt te zijn.”
In 1998 verkondigden drs Ruth Daly, Erick Guerra en Lin Wan van de Princeton universiteit aan het American Astronomical Society: “We kunnen met 97,5% zekerheid zeggen dat het heelal voor eeuwig zal blijven uitzetten.”
Later dat jaar werd dr Allan Sandage, een wereldberoemde astrophysicist van de staff van het Carnegie Institution of Washington, geciteerd in de New Republic als zeggende: “De oerknal wordt het best begrepen als een wonder, in gang gezet door een soort van bovennatuurlijke macht.”
Een columnist van Newsweek, George WIll, begon zijn column van 9 Nov 1998 met de volgende kwinkslag: De Amerikaanse Burgerrechten Beweging, of Het Volk voor de Amerikaanse Manier van Leven, of een vergelijkbare afdeling van de één of andere strijdbare beweging, zal wel een rechtszaak beginnen tegen de NASA, claimende dat de Hubble ruimte telescoop ongrondwettelijke steun geeft aan hen die religieuze neigingen hebben."
In datzelfde jaar reporteerde Newsweek een recente en onverwachte verandering in de opinie van voorheen fanatieke agnosten: “Veertig procent van de Amerikaanse wetenschappers geloven nu in een persoonlijke God. Niet alleen maar een vage macht en aanwezigheid, maar een God waar ze naar kunnen bidden.”
Er zijn vandaag de dag natuurlijk nog steeds wiskundigen, natuurkundigen, astronomen, en kosmologen, die er voor kiezen om niet te geloven in God. Voor een verscheidenheid aan redenen kiezen zij er voor om er vertrouwen in te hebben dat er nieuwe natuurwetten ontdekt gaan worden of dat er nieuw bewijsmateriaal zal komen dat het huidige model van een open geschapen universum zal weerleggen.
Maar voor velen in de wetenschappelijke wereld is het bewijs overtuigend.
Voor velen geeft de moderne kosmologie toestemming om te geloven.
by Rabbi Lawrence Kelemen
> De maker is overigens een zevendedagsaventist en
> de zevendedagsadventisten zijn berucht om hun
> pseudowetenschap.
Bewijs?
> En uiteraard lopen mensen zoals ie filmmaker met
> een brede boog om de hamvraag heen: als het leven
> niet vanzelf kan zijn ontstaan, dan kan God ook
> niet vanzelf zijn ontstaan en dus moet God ook
> zijn geschapen maar door wat? .
God hoeft niet geschapen te zijn, want Hij was er altijd al.
Frederik D

19-07-2012 22:15

Je knipt en plakt zonder te begrijpen wat je plakt en knipt. Je kunt het niet eens compact in je eigen woorden samenvatten.
De biologie toont keihard aan dat biologie en evolutiewetenschap één zijn. Maar ja, jij wil weer terug naar het Stenen Tijdperk.
DNA verandert en een serie veranderingen van het DNA heet evolutie. Wie dit feit en deze logica ontkent, heeft een lelijke klap van de religieuze mallemolen.
Toch raar dat geen enkele neutrale wetenschapper zegt: alles goed en wel maar er zijn sterke aanwijzingen dat het hele zaakje inclusief het hele heelal plots in 4004 BC is ontstaan. Want die aanwijzingen zijn er niet.
Maar maak jezelf maar belachelijk. Ik hou wel van humor.
Eliyahu

19-07-2012 23:05

Frederik D Schreef:
——————————————————-
> Je knipt en plakt zonder te begrijpen wat je plakt
> en knipt. Je kunt het niet eens compact in je
> eigen woorden samenvatten.
Bs'd
Ik hoef het niet in mijn woorden samen te vatten, de woorden van hoogopgeleide ter zake kundige wetenschappers zijn overtuigender dan wat ik in mijn woorden er van ga maken.
> De biologie toont keihard aan dat biologie en
> evolutiewetenschap één zijn. Maar ja, jij wil
> weer terug naar het Stenen Tijdperk.
Biologie toont aan dat evolutie onmogelijk is:
Een gemiddeld tot klein eiwit is opgebouwd uit 300 aminozuren. Er zijn 20 verschillende aminozuren, dus er zijn 20 tot de macht 300, (20^300) verschillende mogelijkheden om een eiwit in elkaar te zetten, dat is 10^390. Dat is een 1 met 390 nullen. Dat is in vergelijking met de 10^80 atomen in het heelal, een praktisch oneindig getal.
Aan de andere kant heeft een mens minder dan 100.000 genen (10^5) die een zinnige functie vervullen. Als we er vervolgens van uitgaan dat er 100 miljoen verschillende soorten zijn, (wat aan de hoge kant is) en dat die allemaal 100.000 genen hebben, (wat teveel is), en dat deze genen allemaal verschillend zijn, (wat absurd is, veel genen zijn juist gelijk), en dat er gedurende 5 miljard jaar elk jaar zoveel soorten met elk 100.000 functionerende genen geweest zijn, (wat
natuurlijk veels te veel is) dan zouden er in totaal 5 x 10^8+5+9 = is maximaal 10^23 genen geweest zijn.
Het aantal mogelijke eiwitten die geproduceerd kunnen worden door een gen is 10^390.
Dat betekent dat de kans op het ontstaan van 1 functioneel eiwit 10^23 op 10^390, en dat is gelijk aan een kans van 1 op 10^367. En dat is in vergelijking met de 10^80 atomen in het heelal, een oneindig kleine kans.
De wetenschap gaat er van uit dat iets wat een kans heeft van maar 1 op 10^50, dat dat nooit gebeurt.
Het moge duidelijk zijn dat blind toeval niet in staat zal zijn om een nuttig functioneel gen te ontwerpen.
“Een eiwit-molecueel bestaat uit een groot aantal onderdelen die op een speciale manier gerangschikt zijn. Het aantal manieren waarop die onderdelen gerangschikt zouden kunnen worden is overdreven groot. In het geval van zo'n eiwit-molecuul kunnen we dat grote getal feitelijk berekenen. Isaac Asimov deed dat voor het specifieke hemoglobine- eiwit, en noemde dat het Hemoglobine Nummer. Het heeft 190 nullen. Dat is het aantal manieren waarop de bitjes van hemoglobine opnieuw gerangschikt kunnen worden zodat het resultaat geen hemoglobine meer is. In het geval van het oog kunnen we die berekening niet maken zondere een heleboel veronderstellingen in te bouwen, maar we voelen intuitief aan dat daar nog zo'n stompzinnig groot getal uit komt.”
Richard Dawkins, Climbing Mount Improbable.
"De kans dat 1 eiwit dat uit 100 aminozuren bestaat door toeval onstaat, is 10^ -130. Probeer maar niet om je dit getal voor te stellen, of het te vertalen in bekende grootheden. Laat eenvoudig het idee maar varen om op goed geluk eiwitten te maken. Zelfs als de hele wereldbevolking je zou helpen door dag en nacht te werken met de ongelooflijke sneheid van een miljoen eiwitten per seconde, zonder ooit tweemaal hetzelfde eiwit te maken, dan zou het hun nog altijd
10^107 jaar kosten, ofwel meer dan 5.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000
keer de geschatte leeftijd van het heelal, om alle mogelijke combinaties tevoorschijn te toveren.
Genoeg hierover, het is nu wel duidelijk."
Christian de Duve; De Levende Cel, deel 2.
Christian de Duve is emeritus professor in de biologie, en ontvanger van de nobelprijs voor geneeskunde: http://nl.wikipedia.org/wiki/Christian_de_Duve
Duidelijk genoeg dat de kans dat ook maar 1 functioneel eiwit zoals bv hemoglobine door stom toeval ontstaan is, nul is?
Dawkins probeert op de volgende manier onder het probleem uit te komen, hij schrijft in de Blind Watchmaker:
"Beantwoord de volgende vragen:
1: Heeft het menselijk oog in 1 keer direct kunnen ontstaan, in 1 enkele stap?
2: Heeft het menselijk oog kunnen ontstaan uit iets wat maar een heel klein beetje anders was dan het menselijk oog?
Het antwoord op Vraag 1 is een onbetwistbaar “Nee”. De kans dat het misgaat is vele miljarden malen groter dan het aantal atomen in het heelal.
Het antwoord op vraag 2 is is een duidelijk “Ja”, met als enige voorwaarde dat het verschil tussen het oog en zijn voorganger maar klein genoeg is.”
Hij geeft dus gewoon toe dat het oog niet in 1 keer door toeval ontstaan kan zijn. En daarom houdt hij het op heel veel kleine stapjes, heel veel kleine verbeteringen, die een stuk waarschijnlijker zijn dan in 1 keer een oog door toeval in elkaar draaien.
MAAR: Als de kans om de hele stap in 1 keer te maken vele miljarden malen kleiner is dan het aantal atomen in het heelal, dan volgt daaruit dat de benodigde tijd om de klus te klaren door middel van vele kleine stapjes die veel waarschijnlijker zijn (maar nog steeds onwaarschijnlijk) veel te groot is. Je zou dan namelijk absurd veel kleine stapjes = een absurd lange tijd nodig hebben om zoiets voor elkaar te krijgen.
Het aantal atomen in het heelal wordt geschat op 10 tot de macht 80 (10^80), dat is een 1 met 80 nullen.
De kans op het in 1 keer door toeval samenstellen van een oog ligt in de orde van grootte van 1 op 10^300. (de wetenschap gaat er van uit dat iets wat een kans heeft van 1 op 10^200 nooit voorkomt) Dus dat is geen optie. Dan maar met heel veel kleine meer waarschijnlijke (maar nog steeds onwaarschijnlijke) stapjes. Ik kan geen 10^300 meter in 1 keer afleggen, ik kan maar 1 stap per seconde doen, dus heb ik dan 10^300 seconden nodig om 10^300 meter af te leggen. Dat komt overeen met meer dan 10^290 jaar, terwijl volgens de evo's de leeftijd van het heelal maar 5x10^9 jaar oud is. Dat betekent dat we tijd te kort komen, iets in de grootte van 10^280 jaar. Dat is voluit geschreven:10.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000. 000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000. 000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000 jaar te kort.
De tijd, slechts 5 miljard jaar, is niet genoeg om zoveel stappen te maken. Het komt niet eens in de buurt.
Oftewel: Evolutie is geen serieuze optie.
Iemand die in evolutie gelooft die gelooft in absurdere en meer onmogelijke dingen dan iemand die gelooft in iemand die over water liep of de doden opwekte.
En er zijn wetenschappers, die als ze deze feiten zien, de consequenties trekken, ook als ze dat hun baan kost.
Maar dat zijn er natuurlijk niet veel.
> DNA verandert en een serie veranderingen van het
> DNA heet evolutie. Wie dit feit en deze logica
> ontkent, heeft een lelijke klap van de religieuze
> mallemolen.
Dat is jouw simplistische kijk op evolutie.
Dit is wat vaklieden er van zeggen:
“Voor een belangrijk deel zijn puntmutaties verantwoordelijk voor wat soms aangeduidt wordt als micro- of moleculaire evolutie, dat wil zeggen: De gedurende de evolutie steeds verdergaande vervanging van basen in homologe genen en van aminozuren in de daarmee corresponderende eiwitten. Maar ze hebben waarschijnlijk weinig van doen gehad met het veel meer omvattende verschijnsel in de evolutie, dat geleid heeft tot het ontstaan van steeds complexere levensvormen. Puntmutaties schijnen tijdens de hele evolutie met dezelfde frequentie te zijn voorgekomen en vertonen geen correlatie met gebeurtenissen die op een bepaald ogenblik nogal abrupt hebben geleid tot het verschijnen van nieuwe soorten.”
Prof Christian de Duve, Nobel Prize in Physiology or Medicine, “De Levende Cel”, deel 2.
“Puntmutaties of chromosomale herschikking zijn op zichzelf maar een beperkte bron van variatie voor evolutie, omdat ze alleen maar een functie kunnen wijzigen, of één bepaalde soort functie kunnen veranderen in een andere.”
An Introduction to Genetic Analysis, A.J.F. Griffiths, (university of Britisch Columbia) J.H. Miller, (university of California, Los Angeles) D.T. Suzuki, (university of Britisch Columbia) R.C. Lewinton, (Harvard University) W.M. Gelbart (Harvard University) 1996, blz 794
“Bewijs stapelt zich op, dat evolutie van eiwit-sequenties niet de enige of zelfs de belangrijkste basis is van de evolutie van organismes.”
Biochemistry, D. Voet, (university of Pennsylvania) J.G. Voet, (Swarthmore College) 1995
http://www.weloennig.de/Loennig-Long-Version-of-Law-of-Recurrent-Variation.pdf
“In accord with the law of recurrent variation, mutants in every species thoroughly examined (from pea to man) − whether naturally occurring, experimentally induced, or accidentally brought about − happen in a large, but nevertheless limited spectrum of phenotypes with either losses of functions or neutral deviations. Yet, in the absence of the generation of new genes and novel gene reaction chains with entirely new functions, mutations cannot transform an original species into an entirely new one. This conclusion agrees with all the experiences and results of mutation research of the 20th century taken together as well as with the laws of probability. Thus, the law of recurrent variation implies that genetically properly defined species have real boundaries that cannot be abolished or transgressed by accidental mutations.”
Dus mutaties kunnen geen nieuwe soorten maken.
Wat kan dat wel?
Hoe ontstaan nieuwe soorten?
Darwins boek heette “Het ontstaan van de soorten”, ondankst het feit dat hij deze vraag eigenlijk niet echt behandeld heeft; meer dan hondervijftig jaar later is het nog steeds grotendeels een mysterie hoe soorten precies ontstaan.
Chris Colby, The Talk Origens Archive, Introduction to evolutionary biology.
Huidige verkenningen van de nieuwe genetische en embryonale ontwikkelingsmechanismen - door gebruik te maken van de nieuwe technieken van de moleculaire biologie - zouden de lijst van potentiele mechanismen voor micro- en macro-evolutionaire verandering kunnen vergroten,. Misschien dat we dan zullen weten of het soort micro-evolutionaire onderscheiding dat optreedt als twee dochtersoorten van een groep reproductief geisoleerd raken,ook kan leiden tot nieuwe geslachten, families, of zelfs afdelingen.
Biology, N.K.Wessells (Stanford University) and J.L. Hopson, 1988, page 1074
A large volume with a distinct evolutionist slant. A textbook for biology students. setstats 1
Oftewel, nu weten we het niet, maar misschien weten we het dan.
Het is niet bekend of macro-evolutie plaatsvindt door niet-geledelijk sprongen, noch is het duidelijk of er unieke mechanismen nodig zijn voor of niet-geleidelijke sprongen of macro-evolutie.
Biology, blz 1075
Oftewel: Geen mens weet hoe nieuwe soorten ontstaan.
> Toch raar dat geen enkele neutrale wetenschapper
> zegt: alles goed en wel maar er zijn sterke
> aanwijzingen dat het hele zaakje inclusief het
> hele heelal plots in 4004 BC is ontstaan. Want die
> aanwijzingen zijn er niet.
Die aanwijzingen zijn overvloedig. Kijk bijvoorbeeld naar Dino's waar elastische pezen in gevonden worden, en soepele bloedvaten met daarin hemoglobine.
Alleen iemand die helemaal achterlijk is zal beweren dat zo'n karkas 80 miljoen jaar oud is.

Welkom op het forum van startpagina!

'Film toont onwaarschijnlijkheden evolutie aan'

Frederik D

Miracula

CU

CU

theo

theo

Eliyahu

Eliyahu

Frederik D

Eliyahu