Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Johanan
Alleen voor echt geintreseerde bijbel onderzoekers.
De controverse
Vergeleken met het zonnestelsel lijkt onze aarde heel klein. De zon zou een miljoen aardes kunnen bevatten en nog ruimte overhebben! Zouden zulke feiten omtrent het heelal echter iets met ons leven en de zin ervan te maken kunnen hebben?
Laten wij in gedachten eens een reisje in de ruimte maken om onze aarde en onze zon in het juiste perspectief te zien.
Onze zon is slechts één van een ontzagwekkend aantal sterren in een spiraalarm van het Melkwegstelsel, dat zelf slechts een heel klein gedeelte van het universum vormt. Met het blote oog zijn enkele lichtvlekjes te zien die in werkelijkheid andere sterrenstelsels zijn, zoals de schitterende en grotere Andromedanevel.
Het Melkwegstelsel, de Andromedanevel en zo’n twintig andere sterrenstelsels worden door hun onderlinge gravitatiewisselwerkingen bijeengehouden in een cluster, die op zich nog maar een klein gebied in een uitgestrekte supercluster vormt. Het universum bevat talloze superclusters, en dat is nog niet het volledige beeld.
De clusters zijn niet gelijkmatig in de ruimte verdeeld.
Op grote schaal zien ze er uit als dunne bladen en draden rond uitgestrekte lege bellen. Sommige structuren zijn zo lang en breed dat ze op grote muren lijken.
Dit kan verrassend zijn voor velen,Frederik bvb, denken dat ons heelal zichzelf geschapen heeft in een toevallige kosmische explosie.
Hoe duidelijker wij het heelal in al zijn schitterende details kunnen zien, concludeert een redacteur van Scientific American, des te moeilijker zal het voor ons zijn met een simpele theorie te verklaren hoe het zo is geworden.
Toch zeggen velen onderzoekers,bvb Sir Fred Hoyle daT ER Aanwijzingen zijn die op een begin duiden ,huj zegt "Het is een opzettelijke Intellectuele daad,,
Alle afzonderlijke sterren die wij zien, bevinden zich in het Melkwegstelsel. Tot de jaren ’20 scheen dat het enige sterrenstelsel te zijn. Maar net zo goed als ik dat weet,weten de meesten van jullie dat ook, dat observaties met grotere telescopen sindsdien anders hebben uitgewezen.
Ons heelal bevat ten minste 50.000.000.000 sterrenstelsels,en misschien nog wel meer Dus geen 50 miljard sterren, maar ten minste 50 miljard sterrenstelsels, elk met miljarden sterren zoals onze zon.
Toch was het niet de verbijsterende hoeveelheid reusachtige sterrenstelsels die in de jaren ’20 de wetenschappelijke overtuigingen schokte.
Het was dat ze allemaal in beweging zijn.
Astronomen ontdekten een opmerkelijk feit: Wanneer men licht van een sterrenstelsel door een prisma liet vallen, bleken de lichtgolven opgerekt te zijn, wat erop duidde dat het sterrenstelsel zich met grote snelheid van ons af bewoog.
Hoe verder een sterrenstelsel verwijderd was, des te sneller leek het zich van de aarde te verwijderen.
Geleerden zeggen dat,dat wijst op een uitdijend heelal!
Wij hoeven geen professionele astronomen noch amateurs te zijn,net als Frederik, om te kunnen begrijpen dat een uitdijend heelal verregaande implicaties zou hebben met betrekking tot ons verleden…. en misschien ook onze persoonlijke toekomst.
Iets moet het proces op gang hebben gebracht,ja zeggen de voorstanders dat is gewoon TOEVAL,maar wat is toeval?….Toeval te personifiëren alsof wij het over een causaal agens hebben, merkt de biofysicus Donald M. MacKay op,…staat gelijk met het illegaal overschakelen van een wetenschappelijke naar een pseudo-religieus mythologische opvatting.
In dezelfde geest zet Robert C. Sproul uiteen: Doordat de onbekende oorzaak zo lang ’toeval’ genoemd wordt, beginnen mensen te vergeten dat het daarbij om een vervanging ging. . . . De veronderstelling dat ’toeval gelijkstaat met een onbekende oorzaak’ is voor velen gaan betekenen dat ’toeval gelijkstaat met oorzaak’.
De Nobelprijswinnaar Jacques L. Monod bijvoorbeeld gebruikte deze ’toeval staat gelijk met oorzaak’-redenatie.
Puur toeval, absoluut vrij maar blind, ligt ten grondslag aan het verbazingwekkende evolutiebouwwerk”, schreef hij. De mens weet nu dat hij alleen is in de onverschillige uitgestrektheid van het heelal, waaruit hij bij toeval is voortgekomen. Merk op dat hij zegt: BIJ toeval.’ Monod doet wat vele anderen doen hij verheft toeval tot een scheppend beginsel.
Het toeval wordt gepresenteerd als het middel waardoor het leven op aarde is ontstaan.
Maar er moet een kracht zijn geweest die sterk genoeg is om de immense gravitatie van het gehele universum te overwinnen. Maar wat zou de bron van zo’n dynamische energie kunnen zijn?’
Hoewel de meeste geleerden het heelal terugvoeren tot een heel klein, oneindig dicht punt (een singulariteit), kunnen wij niet ontkomen aan deze fundamentele kwestie: Als te eniger tijd in het verleden het Heelal eens nagenoeg in een toestand van singulariteit ofte wel oneindig kleine omvang en oneindig grote dichtheid verkeerde, moeten wij ons afvragen wat er voordien was en wat er buiten het Heelal was.
Wij staan voor het probleem van een Begin.Sir Bernard Lovell.
Dit impliceert meer dan slechts een bron van enorme energie. Ook vooruitziendheid en intelligentie zijn nodig, want de expansiesnelheid schijnt zeer subtiel afgestemd te zijn. Waarom? Nu Als het heelal een biljoenste fractie sneller was uitgedijd, aldus Lovell, dan zou alle materie in het Heelal nu verstrooid zijn. . . . En als het een biljoenste fractie langzamer was gegaan, dan zouden de gravitatiekrachten het Heelal binnen de eerste miljard jaar of zo van zijn bestaan hebben doen ineenstorten. Ook dan zou er geen sprake van langlevende sterren zijn en er zou geen leven zijn.”
Toch zijn er genoeg die pogingen doen om het begin te verklaren.
Kunnen deskundigen nu het ontstaan van het heelal verklaren? Veel geleerden bij wie het denkbeeld dat het heelal door een hogere intelligentie werd geschapen een onbehaaglijk gevoel veroorzaakt, speculeren dat het zich door het een of andere mechanisme zelf uit niets heeft geschapen.
Nouw dat is niet echt redelijk,en ik denk dat de meesten onder jullie dit ook vinden.
Aan zulke speculaties komt gewoonlijk de een of andere variant te pas van een theorie,Frederik kent deze theorie wel denk ik, het inflatoire-heelalmodel die in 1979 door de natuurkundige Alan Guth werd bedacht.
Maar later heeft dr. Guth toegegeven dat zijn theorie niet verklaart hoe het heelal uit niets is ontstaan.
Dr. Andrei Linde was in een artikel in Scientific American nog duidelijker: Het verklaren van deze eerste singulariteit …. waar en wanneer het allemaal begonnen is…. is nog steeds het hardnekkigste probleem van de moderne kosmologie,ook dat zal onze Frederik vast ontkennen.
Als deskundigen in werkelijkheid noch het ontstaan noch de vroege ontwikkeling van ons heelal kunnen verklaren, dienen wij dan niet elders naar een verklaring te zoeken? Ja toch!
Laten we eens een paar deugdelijke redenen,of enig bewijsmateriaal beschouwen dat door velen over het hoofd is gezien maar dat ons wellicht werkelijk inzicht in deze kwestie kan geven.
Het bewijsmateriaal omvat de precieze metingen van vier fundamentele krachten die verantwoordelijk zijn voor alle eigenschappen en veranderingen die van invloed zijn op materie.
Bij het noemen alleen al van fundamentele krachten aarzelen sommigen wellicht en denken: Dat is uitsluitend voor natuurkundigen.Waarom?. De basisfeiten zijn het beschouwen waard omdat ze op ons van invloed zijn.
Subtiel afgestemd
De vier fundamentele krachten spelen zowel in de uitgestrektheid van de kosmos als in de oneindige kleinheid van atoomstructuren een rol. Ja, alles wat wij om ons heen zien is erbij betrokken.
Elementen die essentieel zijn voor ons leven in het bijzonder koolstof, zuurstof en ijzer zouden niet kunnen bestaan indien de vier krachten die zich in het heelal voordoen, niet subtiel afgestemd waren.
Eén kracht hebw ik al genoemd, gravitatie of zwaartekracht. Dan is er de elektromagnetische kracht. Als deze kracht beduidend zwakker zou zijn, zouden elektronen niet rond de kern van een atoom vastgehouden worden.
Zou dat een ernstig probleem vormen? Waarom vragen sommigen zich wellicht af. Ja, omdat atomen dan geen verbindingen zouden kunnen aangaan om moleculen te vormen.
Zou deze kracht daarentegen veel sterker zijn, dan zouden elektronen op de kern van een atoom vastzitten. Er zouden geen chemische reacties tussen atomen kunnen zijn, wat betekent dat er geen leven zou zijn.
Zelfs vanuit dit standpunt bezien is het duidelijk dat ons bestaan en ons leven afhangen van het subtiel afgestemd zijn van de elektromagnetische kracht.
Beschouw ook de kosmische schaal eens.
Een gering verschil in de elektromagnetische kracht zou van invloed zijn op de zon en derhalve het licht veranderen dat de aarde bereikt, wat de fotosynthese in planten moeilijk of onmogelijk zou maken. Het zou ook water van zijn unieke eigenschappen kunnen beroven, eigenschappen die onontbeerlijk zijn voor het leven.
Dus ook hier weer bepaalt het precies afgestemd zijn van de elektromagnetische kracht of wij al dan niet leven.
Even essentieel is de intensiteit van de elektromagnetische kracht in relatie tot de andere drie. Volgens de becijferingen van sommige natuurkundigen is deze kracht bijvoorbeeld 10.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000 (1040) maal die van de gravitatie.
Het lijkt misschien een kleine verandering voor dat getal om er nog een nulletje aan toe te voegen (1041). Maar dat zou betekenen dat de gravitatie naar verhouding zwakker is, en dr. Reinhard Breuer merkt op welke situatie er dan zou ontstaan.
Met een lagere gravitatie zouden de sterren kleiner zijn, en de druk van de gravitatie in hun inwendige zou de temperatuur niet hoog genoeg opdrijven om kernfusiereacties teweeg te brengen: de zon zou niet kunnen schijnen.Kunnen jullie het een beetje volgen? Je kunt wel indenken wat dat voor ons zou betekenen!
En als de zwaartekracht nu eens naar verhouding sterker was, zodat het getal slechts 39 nullen had (1039)?
Met slechts deze geringe verandering;..vervolgt Breuer, zou voor een ster als de zon de levensverwachting scherp gedaald blijken te zijn.
En volgens andere wetenschappers is de afstemming zelfs nog preciezer.
Denk daar bij maar aan Job 38:33.
Twee kernkrachten
Bij de structuur van het heelal is veel meer betrokken dan de subtiele afstemming van slechts de gravitatie en de elektromagnetische kracht. Twee andere natuurkrachten houden eveneens verband met ons leven.
Deze twee krachten zijn werkzaam in de kern van een atoom, en ze leveren overvloedige bewijzen van voorzorg. Beschouw eens de sterke kernkracht, die protonen en neutronen bijeenhoudt in de kern van het atoom.
Wegens deze bindende kracht kunnen zich verscheidene elementen vormen…. lichte ..zoals helium en zuurstof.. en zware ..zoals goud en lood… Het schijnt dat als deze bindende kracht slechts twee procent zwakker zou zijn, er alleen waterstof zou bestaan.
Zou deze kracht daarentegen iets sterker zijn, dan konden er slechts zwaardere elementen gevonden worden, maar geen waterstof. Zou dit van invloed zijn op ons leven? Welnu, als er in het heelal geen waterstof was, zou onze zon niet de brandstof hebben die ze nodig heeft om levengevende energie uit te stralen.
En natuurlijk zouden wij geen water en ook geen voedsel hebben, want waterstof is een onontbeerlijk bestanddeel van beide.
De vierde kracht in deze bespreking, de zwakke kernkracht genoemd, beheerst het radioactief verval.
Ze is ook van invloed op de thermonucleaire activiteit in onze zon. Is deze kracht subtiel afgestemd? Wat denken jullie?
De wis- en natuurkundige Freeman Dyson zegt: De zwakke kracht is miljoenen malen zwakker dan de sterke kernkracht.
Ze is precies zwak genoeg zodat de waterstof in de zon in een langzaam en gestadig tempo brandt. Als de zwakke kracht veel sterker of veel zwakker zou zijn, zouden alle levensvormen die afhankelijk zijn van met de zon te vergelijken sterren weer gevaar lopen. Ja, deze precieze verbrandingssnelheid houdt onze aarde warm …maar verkoolt haar niet…. en houdt ons in leven.
Bovendien geloven geleerden dat de zwakke kracht een rol speelt in supernova-explosies, die volgens hen het mechanisme vormen voor het produceren en distribueren van de meeste elementen.
Als die kernkrachten in enig opzicht iets verschilden van wat ze in werkelijkheid zijn, zouden de sterren niet in staat zijn de elementen te maken waaruit wij zijn opgebouwd”, verklaart de natuurkundige John Polkinghorne.
Er zou nog meer gezegd kunnen worden, maar waarschijnlijk begrijpen de meesten onder ons waar het om gaat.
Deze vier fundamentele krachten zijn in verbazingwekkende mate subtiel afgestemd.
Overal om ons heen lijken wij bewijzen te vinden dat de natuur het precies goed heeft gedaan”, schreef professor Paul Davies.
Ja, de precieze afstemming van de fundamentele krachten heeft het bestaan en het functioneren mogelijk gemaakt van onze zon, onze verrukkelijke planeet met haar levenonderhoudende water, onze atmosfeer, die zo onontbeerlijk is voor het leven, en een uitgebreide reeks kostbare chemische elementen op aarde.
Maar waarom zo’n precieze afstemming, en hoe is die ontstaan?’
De ideale kenmerken van de aarde
Ons bestaan vergt ook in andere opzichten precisie. Beschouw eens de afmetingen van de aarde en haar positie in relatie tot de rest van ons zonnestelsel. Het bijbelboek Job bevat de volgende nederig stemmende vragen: Waar bevondt gij u, toen ik de aarde grondvestte? . . . Wie heeft haar afmetingen bepaald, ingeval gij het weet?;…Job 38:4, 5.
Als nooit tevoren vereisen die vragen een antwoord. Waarom? Wegens de verbazingwekkende dingen die omtrent onze aarde zijn ontdekt ….met inbegrip van haar grootte en haar positie in ons zonnestelsel.
Nergens in het universum is een planeet als de aarde gevonden. Zeker, sommige wetenschappers wijzen op indirecte bewijzen dat er om bepaalde sterren objecten draaien die honderden malen groter zijn dan de aarde.
Onze aarde is echter van precies de juiste grootte voor ons bestaan. In welk opzicht vraag je je missschien af?
Als de aarde iets groter zou zijn, zou haar zwaartekracht sterker zijn en zou er waterstof, een licht gas, vastgehouden worden en niet aan de zwaartekracht van de aarde kunnen ontsnappen. De atmosfeer zou dus ongastvrij zijn voor leven.
Als onze aarde daarentegen iets kleiner zou zijn, zou er levenonderhoudende zuurstof ontsnappen en zou haar oppervlaktewater verdampen.
In beide gevallen zou menselijk leven op aarde niet mogelijk zijn.
De aarde bevindt zich ook op ideale afstand van de zon, een factor die onontbeerlijk is om leven te doen gedijen. De astronoom John Barrow en de wiskundige Frank Tipler bestudeerden de verhouding van de radius van de Aarde en de afstand tot de Zon.
Zij concludeerden dat …als deze verhouding iets zou verschillen van wat ze volgens de waarnemingen is, er geen menselijk leven zou bestaan. Professor David L. Block merkt op:…Berekeningen tonen aan dat als de aarde zich slechts 5 procent dichter bij de zon zou bevinden, er ongeveer 4000 miljoen jaar geleden een op hol geslagen broeikaseffect zou hebben plaatsgevonden.
Zou de aarde daarentegen slechts 1 procent verder van de zon verwijderd zijn, dan zou zich zo’n 2000 miljoen jaar geleden een op hol geslagen ijsvorming hebben voorgedaan….. Our Universe: Accident or Design?
Aan bovengenoemde precisie kunnen we nog een feit toevoegen dat de aarde eenmaal per dag om haar as draait, de juiste snelheid om gematigde temperaturen te produceren.
De rotatietijd van Venus bedraagt 243 dagen. Stel je eens voor dat de aarde er zo lang over zou doen! Wij zouden de extreme temperaturen als gevolg van zulke lange dagen en nachten niet kunnen overleven.
Nog een belangrijk detail is de baan die onze aarde om de zon beschrijft. Kometen hebben een wijde elliptische baan.
Gelukkig is dit met de aarde niet het geval. Haar baan is bijna cirkelvormig.
Dit verhindert eveneens dat wij dodelijk extreme temperaturen ondervinden.
Ook dienen wij niet voorbij te gaan aan de positie van ons zonnestelsel. Zou het zich dichter bij het centrum van het Melkwegstelsel bevinden, dan zou de gravitationele invloed van naburige sterren de baan van de aarde verstoren.
Zou het zich daarentegen helemaal aan de rand van ons sterrenstelsel bevinden, dan zou de nachtelijke hemel vrijwel zonder sterren zijn.
Sterrenlicht is niet essentieel voor het leven, maar verleent het geen grote schoonheid aan onze nachtelijke hemel? En op grond van huidige opvattingen omtrent het heelal hebben geleerden berekend dat er aan de rand van de Melkweg niet voldoende benodigde chemische elementen zouden zijn om een zonnestelsel als het onze voort te brengen.
Uit persoonlijke ervaring weten wij dat alle dingen neigen naar wanorde. Iedere huiseigenaar heeft gemerkt dat zonder onderhoud allerlei zaken kapotgaan of uiteenvallen. Geleerden noemen deze tendens de tweede hoofdwet van de thermodynamica.
Wij kunnen deze wet dagelijks aan het werk zien. Een aan zijn lot overgelaten nieuwe auto of fiets zal schroot worden. Laat een gebouw leegstaan en het zal een ruïne worden. Wat valt er te zeggen over het heelal? Ook daarop is de wet van toepassing. Misschien denken sommigen dat de orde overal in het heelal uiteindelijk plaats zou maken voor volslagen wanorde.
Dit schijnt met het heelal echter niet te gebeuren, zoals Roger Penrose, hoogleraar in de wiskunde, ontdekte toen hij de toestand van wanorde (of entropie) van het waarneembare heelal bestudeerde. Een logische manier om zulke bevindingen te interpreteren, is te concluderen dat het heelal in een geordende toestand is begonnen en nog steeds hooggeorganiseerd is. De astrofysicus Alan Lightman merkte op dat geleerden het merkwaardig vinden dat het heelal vanuit zo’n sterk geordende toestand is geschapen. Hij voegde eraan toe dat een geslaagde kosmologische theorie uiteindelijk het entropieprobleem.waarom het heelal niet chaotisch is geworden — moet verklaren.
In feite is ons bestaan strijdig met deze erkende wet. Waarom leven wij dus hier op aarde? Het antwoord is heel duidelijk,er is een Schepper die om ons geeft.
Johanan.
