Frederik D Schreef:
——————————————————-
> Een serie veranderingen in het DNA van een
> populatie is … evolutie.
Bs'd
Een serie veranderingen in het DNA van een populatie is het uitmoorden van die populatie, want mutaties zijn vrijwel altijd schadelijk.
“Omdat mutaties willekeurige genetische veranderingen veroorzaken resulteren zij meestal in een verlies van functies. Mutaties zijn als kogels die afgeschoten worden op een complexe machine; meestal zullen zij die inactiveren.”
“And Introduction to Genetic Analysis”, A.J.F. Griffiths (University of British Columbia), J.H. Miller (University of California, Los Angelos), D.T. Suzuki (University of British Colombia), R.C. Lewontin (Harvard University), W.M. Gelbart (Harvard University), 1996
A comprehensive textbook (also quite large) about everything about genetics. Several passages about evolution. blz 186
De kansen op iets nieuws wat functioneel is, die is zo astronomisch klein, dat geen normaal mens dat serieus neemt.
Een gemiddeld tot klein eiwit is opgebouwd uit 300 aminozuren. Er zijn 20 verschillende aminozuren, dus er zijn 20 tot de macht 300, (20^300) verschillende mogelijkheden om een eiwit in elkaar te zetten, dat is 10^390. Dat is een 1 met 390 nullen. Dat is in vergelijking met de 10^80 atomen in het heelal, een praktisch oneindig getal.
Aan de andere kant heeft een mens minder dan 100.000 genen (10^5) die een zinnige functie vervullen. Als we er vervolgens van uitgaan dat er 100 miljoen verschillende soorten zijn, (wat aan de hoge kant is) en dat die allemaal 100.000 genen hebben, (wat teveel is), en dat deze genen allemaal verschillend zijn, (wat absurd is, veel genen zijn juist gelijk), en dat er gedurende 5 miljard jaar elk jaar zoveel soorten met elk 100.000 functionerende genen geweest zijn, (wat natuurlijk veels te veel is) dan zouden er in totaal 5 x 10^8+5+9 = is maximaal 10^23 genen geweest zijn.
Het aantal mogelijke eiwitten die geproduceerd kunnen worden door een gen is 10^390.
Dat betekent dat de kans op het ontstaan van 1 functioneel eiwit 10^23 op 10^390, en dat is gelijk aan een kans van 1 op 10^367. En dat is in vergelijking met de 10^80 atomen in het heelal, een oneindig kleine kans.
Een wiskundige Borel heeft gesteld dat iets met een kans van 1 op 10^50, dat dat verwaarloosbaar klein is, en dat je er van uit kan gaan dat dat nooit gebeurt.
De wetenschap heeft die grens menselijkerwijs gesproken bijna oneindig veel hoger gesteld, namelijk op 1 op 10^200.
De kansen waar we hier over spreken betreffende het toevallig ontstaan van eiwitten, zijn ZEEER veel kleiner.
Het moge duidelijk zijn dat blind toeval niet in staat zal zijn om een nuttig functioneel gen te ontwerpen.
Een eiwit-molecueel bestaat uit een groot aantal onderdelen die op een speciale manier gerangschikt zijn. Het aantal manieren waarop die onderdelen gerangschikt zouden kunnen worden is overdreven groot. In het geval van zo'n eiwit-molecuul kunnen we dat grote getal feitelijk berekenen. Isaac Asimov deed dat voor het specifieke hemoglobine-eiwit, en noemde dat het Hemoglobine Nummer. Het heeft 190 nullen. Dat is het aantal manieren waarop de bitjes van hemoglobine opnieuw gerangschikt kunnen worden zodat het resultaat geen hemoglobine meer is. In het geval van het oog kunnen we die berekening niet maken zondere een heleboel veronderstellingen in te bouwen, maar we voelen intuitief aan dat daar nog zo'n stompzinnig groot getal uit komt.
Richard Dawkins, Climbing Mount Improbable.
De kans dat 1 eiwit dat uit 100 aminozuren bestaat door toeval onstaat, is 10^ -130. Probeer maar niet om je dit getal voor te stellen, of het te vertalen in bekende grootheden. Laat eenvoudig het idee maar varen om op goed geluk eiwitten te maken. Zelfs als de hele wereldbevolking je zou helpen door dag en nacht te werken met de ongelooflijke sneheid van een miljoen eiwitten per seconde, zonder ooit tweemaal hetzelfde eiwit te maken, dan zou het hun nog altijd 10^107 jaar kosten, ofwel meer dan 5.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000 keer de geschatte leeftijd van het heelal, om alle mogelijke combinaties tevoorschijn te toveren.
Genoeg hierover, het is nu wel duidelijk.
Christian de Duve, “De Levende Cel”, deel 2.
Christian de Duve is prof emeritus in de biologie en ontvanger van de nobelprijs voor geneeskunde: http://nl.wikipedia.org/wiki/Christian_de_Duve
> Waarom lieg je keihard? Omdat je zieltjes wil
> winnen? Om Jahweh te behagen bedrijf je de liefde
> met de Duivel? Ik vind dat nogal krankzinnig.
Waarom begin je weer “Leugenaar!” te roepen? Oh wacht, ik weet het al, omdat je geen serieuze argumenten meer hebt.
Scheldwoorden zijn de argumenten van iemand die geen argumenten heeft.
> Ik geef slechts weer wat de wetenschap zegt.
Nee PS, je geeft alleen je eigen waanideeën weer.
IK geef weer wat de wetenschap zegt, en ik geef daar bronnen voor, universitaire leerboeken en nobelprijswinnaars.
Jij zwamt zoals gewoonlijk een beetje in de ruimte, en dat natuurlijk zonder de geringste onderbouwing, want die bestaat niet.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
