Marith Schreef:
——————————————————-
> De titel was: ‘het achterlaten van het oude’
>
> Het valt me dan op,ook hier weer in deze draad,dat
> helemaal voorbijgegaan wordt aan de titel of aan
> de ‘inhoud’, maar dat vastgelopen wordt op de
> ‘auteur’ waardoor men onmiddellijk in het denken
> schiet en vast komt te zitten in al de
> vooroordelen die hieruit voortvloeien.
Ja, dit verschijnsel speelt een grote rol in deze wereld
Het heet ''afleiding" en daardoor misleiding, immers niet de boodschap is van belang
maar degene die het brengt.
Ook christenen en mensen in de andere religies maken deze misstap, terwijl de bijbel
toch aangeeft: ‘geloof is uit het horen’
Ook Jezus liep hier tegenaan, horende het gemor en de focus op zijn verschijning
Of men het nu had over het nalaten van het wassend er handen, of het omgaan met ‘verlorenen’
men oordeelde op grond van wat men DACHT te zien, en ging zo voorbij aan de spiegels die
telkens weer werden voorgehouden en waarin men slechts weerspiegeld zag
wat men in zichzelf oordeelde.
Zodra de mens stopt met projecteren, voert dit terug naar het eigen zelf, waar dan alles als
spiegel kan worden gezien, opdat de hand aan de ploeg geslagen kan worden.
Maar……. dit is heftig, en bedreigend voor het onware zelf.
Het gaat dan ook om het bewerken van de eigen akker, het zaaien en bemesten daarin en uiteindelijk
de oogst.
> Er wordt niet gelezen, maar ‘gescreend’ of het
> wel past, of het niet teveel provoceert, de eigen
> grondvesten niet doet daveren.
Ach, ik zie ze hier dagelijks daveren, en telkens slaat de geigerteller weer uit
zodra je een tekst plaatst die niet uit de bijbel komt of een andere naam noemt
dan die van Jezus.
Waar is men bang voor?
Om te ontdekken dat de grond waarop men zijn geloof gebouwd heeft, los zand is
> Er wordt een buffer opgetrokken waarachter men
> zich verschuilt, om ‘aantasting’ te voorkomen van
> het eigen kleine zelf.
> De vraag kan dan gesteld worden hoevelen werkelijk
> bereid zijn om het oude achter te laten?
Een enkeling, maar men zal eerst het oude als het oude moeten zien, en daarbij
ook het nieuwe moeten willen kennen.
Breek de tempel af, maar waarin moet die godheid dan nog wonen?
> Hoevelen werkelijk bereid zijn, van wie zich
> ‘gelovig’ noemen om zijn bed op te nemen en te
> gaan wandelen ipv van als lammen en blinden ter
> plaatse te blijven liggen, zoals Jezus ook
> leerde?
> Het is gemakkelijk te roepen ‘Here, here’ en
> ‘Halleluia, groot is Hij’ terwijl rustig
> doorgegaan wordt met het oude te bevoorraden, te
> voeden enz.
Deze kreten heb ik massaal gehoord, gevoeld en kerken en straten galmden ervan
terwijl men roept: ‘neem Jezus aan, en wees vrij’
Dat wat zo vaak het halleluja en ‘prijs de Here’ ontving was echter de projectie van een godheid
die het oude in stand wil houden. En daarmee niet de Godheid die het onkruid verbrandt
in het vuur van Heiliging, want dat is een pijnlijk gebeuren voor elke mens.
> Wordt wel voldoende beseft wat het betekende toen
> Jezus zei: "Volg Mij, en laat de doden hun doden
> begraven." nadat één van zijn discipelen gezegd
> had tot Hem: "Heere! laat mij toe, dat ik eerst
> heenga, en mijn vader begrave." (Mattheus,8)
> Stel dat het Nu was en je dit als antwoord kreeg,
> hoe zou de reactie zijn?
Jezus wist wat Hij zei, en tegen wie, immers Hij zag het hart van de ander
aan en legde daarin de kiem bloot van zowel het afgescheidene, als de eenheid
Het zaad van afscheiding is lang geleden uitgewassen tot een grote boom,
die zijn wortels diep in de aarde van de mens heeft geslagen en vasthoudt.
Om deze boom te verwijderen is het nodig de bijl te zetten aan de worstels
van afscheiding.
Deze wortels reiken tot ver in onze zielsherinnering, en zijn als ankers geworden
die de mens in dit bewustzijn willen houden, zij zijn de banden waarmee
allen gebonden zijn.
Afscheiding tekent ook afgescheidenheid van God, en alles wat veroorzaakt dat deze
bewustzijnslagen doordrongen worden tot de ware Kiem des Levens, is als het
moeras waarin de mens diep is verzonken, immers daarin durft hij niet te duiken
om zijn ware voeten terug te vinden.
En zo richt hij zijn aandacht en bemoeienis naar buiten, naar de wereld, naar de mensen
om hem heen, die hij als vriend en vijand is gaan zien afhankelijk van hun projecties
en wat hij daarin weerspiegeld ziet.
Herkende hij zichzelf in al die projecties, dan zou zijn belangstelling wellicht
gewekt kunnen worden en de focus zich naar binnen richten, om tot de ontdekking
te komen dat alles wat buiten gezien wordt, zijn innerlijke wereld weerspiegeld, ofwel
de innerlijke wereld van de onware mens waarachter de innerlijke Werelden van
zijn Bron-Zelf schijnt.
Lijden is het gevolg van projecteren, en meerennen in de vele identificaties die
hij zelf voortdurend om zich heen gadeslaat. Maar het is datzelfde lijden ook, dat
hem kan wekken uit de slaap der doden, opdat hij tot degenen behoort die
ontwaken. Dan ziet hij in zichzelf het andere, en in het andere zichzelf, en
kan de Reis naar Huis beginnen.
> Het is logisch dat de schriftgeleerden, de
> gelovigen uit die tijd die ook naar de letter en
> de wet leefden, zich afvroegen wat Jezus nu weer
> bazelde. Zou het nu anders zijn? Zouden ook nu de
> stekels niet uitgestoken worden omdat de
> bedreiging te groot is voor het kleine zelf , uit
> zelfverdediging dus omdat het bang wordt dat het
> eigen opgetrokken ‘beeld’ afbrokkelt; een beeld
> dat gevormd werd door overtuigingen,
> conditioneringen, opvoeding, erfenis uit het
> verleden enz…Of omdat de gehechtheden en de
> bindingen te groot zijn?
Het zou ook nu precies hetzelfde gaan.
De Jezus van destijds, zoals men Hem uitlegt, is niet meer, en zal ook nooit terugkeren want deze Jezus
die men leest is de projectie van wensdenken, dat men niet verantwoordelijk is voor enig handelen, noch
voor enige gedachte van afscheiding.
De Christus zoeken vereist een groot verantwoordelijkheidsgevoel, voor zichzelf en ieder levend
wezen dat we ontmoeten, immers in alles kan Hij herkend worden omdat Hij het Scheppend Bewustzijn is
dat in elke mens opnieuw gevonden/opgegraven moet worden.
De christen die Hem Kennen wil, zal uit de luie stoel moeten komen, en moeten stoppen met het gebruiken
van door anderen bedachte kapstokken en bevrijdings-kreten.
Elke christen kan een Christen worden, mits hij opgeeft wat hij gedacht heeft te moeten aanbidden, te moeten
onderhouden, en te moeten projecteren op anderen.
Hij, moet de ware Geboorte zijn in het hart van velen die het kleine zelf verlagen, en zo Hem de ruimte geven
te ‘wassen’ tot de proporties die enkel door Geestelijke ogen gezien kunnen worden.
> De vraag is dan of dit zelfbeeld wel werkelijk is
> dat zo gekoesterd wordt.
>
> De exoterische visie en beleving kan nimmer de
> esoterische visie en beleving begrijpen.
> Het hoofdse denken kan nooit de belevingen van
> het hart begrijpen, tenzij de twee één worden en
> door het Licht aangestoken worden, verlicht
> worden.
Laat de exoterische leringen en belevingen, deze zijn nodig voor de slapenden en zij zijn als de door een ander gezoete melk
die zonder voeding is voor het hart.
Pas als de mens het moe is, daarvan tijdens talloze levens eindeloos te drinken zonder ‘zat’ te worden, zal
hij op zoek gaan naar het Water des Levens, waardoor hij nimmer meer zal dorsten.
> 101. Zij die gescheiden zijn, zullen worden
> verenigd en vol gemaakt. Allen die het
> bruidsvertrek betreden, zullen zich met het licht
> verenigen. Ze verenigen zich echter niet op de
> wijze als in het zichtbare huwelijk dat 's nachts
> plaatsvindt. Dat vuur brandt alleen 's nachts en
> dooft uit. De mysteriën van het heilige huwelijk
> voltrekken zich daarentegen overdag en in het
> licht. Die dag en dat licht gaan nimmer ten
> einde. Als iemand kind van het bruidsvertrek
> wordt, zal hij dat licht ontvangen. Als iemand
> het niet ontvangt op de tijd dat hij op deze
> plaatsen is, zal hij het ook niet kunnen ontvangen
> op die andere plaats. Wie dat licht ontvangen
> heeft, zal niet kunnen worden gezien. Evenmin zal
> hij door iemand kunnen worden vastgehouden of
> gekweld ; of hij nu in de wereld vertoeft, of de
> wereld verlaat. Hij heeft de waarheid al in
> afbeeldingen ontvangen. De wereld is voor hem de
> eeuwigheid geworden, want de eeuwigheid is voor
> hem het pleroma. Ze is aan hem die weer tot één
> geworden is, geopenbaard : niet verborgen in de
> duisternis en de nacht, maar verborgen in een
> volmaakte dag en een heilig licht.
> Evangelie van Philippus
Een prachtige symboliek, en helaas zullen zeer weinigen deze herkennen
Daar waar in de mens de herinnering gewekt wordt, zal het Licht zich uitbreiden
van buiten naar binnen en van binnen naar buiten, en zo wordt de twee weer Eén
Baldu
> Marith