Vanavond de documentaire over hoe medewerkers van Defensie nabestaanden het slechte nieuws brengen dat hun zoon of dochter is omgekomen. Hij stelt de vraag hoe het is om geholpen te worden door dezelfde organisatie die verantwoordelijk was voor het welzijn – en dus ook voor de dood – van hun dierbare.
Bij mij rijst eigenlijk al meteen de vraag dat we op de allerbelangrijkste levensvraag, namelijk: is er een hiernamaals? Zien we elkaar terug? eigenlijk geen 100% pasklaar antwoord hebben.
Natuurlijk - als je het rotsvaste fundamentalistische geloof hebt, dat sommigen hier hebben, dan is het antwoord zeker ja. Maar dan nog vraag ik me af (mezelf ook een beetje kennende uit mijn eigen fundamentalistische periode,) is dat nu wel het echte “2+2=4”-zeker-weten, of is het eigenlijk niets anders dan een diep en sterk vermoeden ván een hiernamaals?
Toch vreemd, dat we op hele basale antwoorden in onze hoogontwikkelde conjunctuur, geen duidelijke antwoorden hebben.