Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Eliyahu
Bs'd
Hoe de media Israel demoniseren, en zelfs in uitstekende prenatale zorg het bewijs zien dat de joden fascisten en etterbakken zijn:
Dagblad Trouw, http://www.trouw.nl/tr/nl/4720/Jodendom/article/detail/3104916/2012/01/04/Het-uitverkoren-volk-moet-perfect-zijn.dhtml
ILSE VAN HEUSDEN − 04/01/12, 13:30
Foto © Epa
Zwanger zijn in Israël is welhaast een militaire operatie. Talloze echo's en bloedonderzoeken moeten de perfecte baby opleveren, niets mag aan het toeval worden overgelaten. De staat eist gezonde baby's, en veel ook. Je moet er als vrouw maar tegen kunnen. Een persoonlijk relaas.
De perfecte baby bestaat. De perfecte zwangerschap ook. Ik had ze allebei en toch maakte ik negen bange maanden door, werd ik specialist in echo's, bloedsuikertesten en viruswaarden. Want ik was zwanger in Israël, een land waar zwanger zijn een militaire operatie is. Ik was gezond, mijn ongeboren baby was gezond, er was dus eigenlijk niks aan de hand, behalve nerveuze dokters die heel nerveus keken en mij nerveus maakten. Het happy end verklap ik vast: een jongetje. Kerngezond, net zoals zijn zus die twee jaar eerder in Nederland werd geboren. Vlak erna verhuisde ik tijdelijk naar Israël.
In Israël bestaan verloskundigen nauwelijks, alle zorg tijdens de bevalling doet een gynaecoloog. Dus vertelde ik - zeven weken zwanger - trots aan een gynaecoloog het blijde nieuws. Ik kreeg prompt een echo, die een geruststellende hartslag liet zien. De gynaecoloog gaf me een blaadje mee voor bloedtesten die ik moest laten doen en het telefoonnummer van een bevriende gynaecoloog, dichterbij ons huis. Ik had geen idee wat er op de formulieren stond. Alles was in het Hebreeuws, een taal die ik beter beheers als het over menukaarten gaat. Maar in Nederland moest ik ook een buisje bloed inleveren bij mijn eerste zwangerschap, dus ik ging naar het laboratorium voor een bloedtest.
Paniekzaaierij
Een aantal dagen later kreeg ik een bezorgd telefoontje: “No good”. Ik zou kort daarvoor een virus hebben opgelopen en dat kon schadelijk zijn voor de ongeboren baby. Ik moest de test herhalen om zekerheid te krijgen. Nerveus luisterde ik naar de baas van het laboratorium. Zou mijn kind doof, blind of gehandicapt zijn? Eigenlijk moet je zulke onderwerpen helemaal niet googelen, maar op internet las ik dat deze CMV-test onbetrouwbaar is en geen ander westers land alle zwangere vrouwen de test laat ondergaan.
Ik was verbaasd over de krampachtigheid over de test en mijn eerste controle. Kinderen worden toch juist zo geliefd en vereerd in Israël? Het is een paradijs om hier kinderen te hebben. Ze worden op straat in hun wangen geknepen, mijn dochter krijgt in de bus snoepjes, ze mogen altijd overal mee naar toe: restaurants, feestjes. Een Israëlische familie doet er alles aan om te helpen bij de kleinkinderen: een huis kopen, oppassen, dagelijks koken. Maar de keerzijde is dat kinderen krijgen een eis is en die eis is onbespreekbaar.
Drie maanden zwanger ging ik naar mijn nieuwe gynaecoloog voor een controle. Zijn werkkamer leek meer op een filmzaal. Hij dimde het licht en op een breedbeeld-tv doemden zwarte vlekken op die mijn kind moesten voorstellen. “O, je wilt geen nekplooi-meting? Ik kijk toch even. Het is goed hoor, geen syndroom van Down.” De afmetingen klopten, alles was oké. Tot ik de bloeduitslagen gaf waarop stond dat ik mogelijk het CMV-virus had opgelopen. De arts drong aan op een vruchtwaterpunctie waar beter uit af te leiden zou zijn of mijn kind het virus had.
Beter het zekere voor het onzekere nemen
Niet alle Israëlische vrouwen wachten op die test, er zijn zwangeren die het zekere voor het onzekere nemen en een abortus ondergaan. Terwijl zelfs als zeker is dat de moeder besmet is geraakt rond het begin van de zwangerschap, is de kans dat de embryo het CMV-virus krijgt 40 procent. Van die embryo's die het virus krijgen, kan 20 procent een stoornis in de ontwikkeling krijgen. Een gok dus. En die wilde ik best wagen. “Je kunt absoluut niet de consequenties overzien van wat je nu zegt”, schrok mijn gynaecoloog. Zonder vruchtwaterpunctie wilde hij me niet verder helpen. Dat zou misschien juridische consequenties hebben, zei hij, denkend aan de vele rechtszaken die Israëliërs voeren tegen hun dokters.
Het streven naar perfectie
Licht wanhopig ging ik op zoek naar een andere gynaecoloog. De leidster van mijn dochters crèche gaf me het nummer van de hare. “Dankzij hem is hij er nog”, zei ze terwijl ze naar haar 3-jarige zoontje wees. Ze had eerst een dokter gehad die vond dat ze de zwangerschap moest afbreken. “Wat is dat hier in dit land?”, verzuchtte ik. “Het Joodse volk is het uitverkoren volk”, antwoordde ze. “En dat moet perfect zijn.”
Kinderen moeten niet alleen perfect zijn: wat alles nog meer beladen maakt, is de Israëlische vraag naar véél kinderen. De staat promoot het krijgen van kinderen, onder meer met een flinke kinderbijslag. In 2002 lichtte de toenmalige minister van sociale zaken Shlomo Benizri de maatregelen toe: “De angst om Israëls unieke karakter te verliezen noodzaakt ons om actie te ondernemen, zodat we geen minderheid worden in ons eigen land.” De strijd met de Palestijnen wordt ook met geboortecijfers gestreden. Het gaat over aantallen Joden, de toekomst van het land. De voormalige Palestijnse leider Arafat zei al dat de Palestijnse baarmoeder het sterkste wapen is.
Permanent conflictgebied
In Nederland krijgt een vrouw gemiddeld 1,79 kinderen, een Joodse vrouw in Israël ruim 2,96. Een lastig te vergelijken cijfer, want in de statistieken tellen ook de streng religieuze Joodse vrouwen mee die grotere gezinnen hebben. Maar het gemiddelde komt dicht in de buurt van het ideaal: drie kinderen. De Israëlische schrijver David Grossmann citeerde in een interview met Der Spiegel een Israëlische bruid die uitlegde waarom ze drie kinderen wilde. “Als er één overlijdt door oorlog of terreur, zijn er nog twee over.” Grossmann verloor zelf één van zijn drie kinderen in de Tweede Libanonoorlog.
Juist het feit dat Israël permanent conflictgebied is, werkt volgens de Israëlische professor David Passig mee aan het hoge geboortecijfer in Israël. “Het is bekend dat overal in de wereld meer kinderen worden geboren na een oorlog. Hier komen en gaan de oorlogen.” Maar de futuroloog aan de Bar Ilan universiteit ziet de echte oorzaak ergens anders: de Holocaust. “We zijn nog nauwelijks hersteld van die ramp. De staat Israël leeft in angst en met een overlevingsimpuls; daarom krijgen we meer kinderen.”
Die angst wordt bezworen met heel veel controles. Daarbij geholpen, zegt Passig, door het feit dat in de Joodse religie prenatale tests niet ter discussie staan.
Perfecte kinderen
Bij een gynaecoloog die me wel wilde begeleiden ging ik elke drie weken op controle, net als in Nederland, waar de verloskundige dan naar het hart luisterde en met haar handen mijn buik voelde. Maar hier kreeg ik elke keer een echo, en zelfs dat was niet genoeg. Ik moest in de vijfde maand ook nog een gedetailleerde echo laten maken. Toen ik de dokter vroeg naar de meerwaarde daarvan, zei hij: “Misschien zijn er lichamelijke afwijkingen, bijvoorbeeld aan de teentjes of vingertjes. Moeders hier willen perfecte kinderen.”
In Israël zijn ziekenhuizen en zwangerschap onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ook in het aantal vruchtbaarheidsbehandelingen spant het land wereldwijd de kroon. De Israëlische verzekering helpt mee door onbeperkt vruchtbaarheidsbehandelingen te vergoeden tot je twee kinderen hebt. Mijn Joods-orthodoxe buurvrouw wilde ook heel graag. Ze had al drie kinderen, maar een paar keer liep ze even met een klein buikje als gevolg van een succesvolle ivf-behandeling. Maar die zwangerschappen eindigden iedere keer helaas weer in een miskraam. Inspecterend keek ze naar mijn buik als ik haar in de lift tegenkwam. Ik groeide flink, het kindje hield me nachtenlang wakker met zijn geschop, als ik al niet wakker lag van het gepieker. Een probleemloze zwangerschap, maar vol zorgen.
Meer testen
Op een ochtend moest ik me nuchter melden bij het laboratorium voor een bloedsuikertest. Daar zat ik dan. Wars van alle testen. En toch dronk ik braaf het smerig zoete drankje in het laboratorium. Want slap van alle moederlijke hormonen en je-wilt-toch-het-beste-voor-je-kind-gevoelens en je-weet-maar-nooitjes. Stel dat ik deze test oversloeg en mijn kind ernstig ziek werd, dan was het mijn schuld. Na een verontrustende uitslag en een extra test kwam de definitieve uitslag: niks aan de hand.
Elke keer gaf zo'n test onrust. In Nederland was mijn eerste zwangerschap zonder problemen en zo ging de verloskundige er ook mee om. Eén keer kreeg ik een uitbrander omdat ik geen vitaminepillen slikte, verder was ik vooral heel saai. “Saai is goed”, legde de verloskundige uit. En daar was ik het helemaal mee eens. Gewoonlijk is het heel fijn om buiten de kaders te leven, maar als het over gezondheid gaat, kun je maar beter netjes binnen de groeigrafieken en gemiddelde bloedwaarden blijven.
Ik ben gezond en val ook niet onder de groep Ashkenazische Joden die een verhoogd risico heeft op aangeboren afwijkingen. Toch kreeg ik in Israël twaalf echo's en vier bloedonderzoeken. In Nederland krijg je bij een gewone zwangerschap twee echo's en een bloedonderzoek. Vriendinnen in Nederland verzuchtten weleens jaloers dat het bij mij ten minste wel allemaal goed geregeld was. Maar een garantie dat mijn kind 100 procent gezond zou zijn, kreeg ik ook niet. Die krijgt niemand. De zorgen over de gezondheid van een kind krijgt elke ouder cadeau.
Semi-natuurlijke bevalling
Mijn eerste bevalling was zoals veel in Nederland: thuis begonnen en halverwege naar het ziekenhuis. Een risicovolle bevalling, blijkt uit recent Nederlands onderzoek, want er is vertraging en de overdracht van verloskundige naar gynaecoloog gaat niet altijd goed. Ik kreeg gelukkig een gezond kind, maar ik koos er deze tweede keer voor om sowieso maar in het ziekenhuis te beginnen, want ervaring met thuisbevallingen bestaat in Israël bijna niet.
Het is de gewoonte om lang van tevoren al te beslissen over de plek van bevallen. Zwangere vrouwen vragen elkaar als eerste: waar ga je bevallen? Horror- en halleluja-verhalen over verschillende ziekenhuizen gaan rond. Een overdracht tussen gynaecoloog en ziekenhuis bestaat niet. Dus moest ik van tevoren al drie keer langs komen in het ziekenhuis voor intakes en een ontmoetingsavond. Met allemaal ouders in een kringetje bespreken waarom je nu juist over dit ziekenhuis zo'n goed gevoel hebt. Buitenlanders in Israël grappen weleens dat ze liever in Israël bevallen dan in een ander land; hier worden zoveel kinderen geboren dat het lopende-bandwerk is.
Ik had gekozen voor een ‘natuurlijk bevalcentrum’, pal naast het ziekenhuis. Een rustige kamer, met één verloskundige erbij, toch een beetje zoals de thuisbevalling in Nederland. Daarnaast wilde ik niet de standaard pijnstillende prik in de rug. Discussies over ruggeprikken worden hier niet gevoerd, tenzij je er géén wilt. Verpleegsters vinden het maar onhandig, die van pijn kreunende vrouwen op de afdeling. In het bevalcentrum waren ze van de Hollandse verloskundigen-lijn: pijn is fijn.
Een andere reden waarom ik niet in het ziekenhuis wilde bevallen, was omdat ik niet onnodig een keizersnee wilde. “Na de lange reis die de vrouw tijdens haar zwangerschap heeft afgelegd om te zorgen dat de baby perfect is, willen dokters niet het risico lopen op een fout”, verklaarde gynaecoloog Ron Oslander het hoge aantal keizersnedes in de krant Ha'aretz.
En mocht het bij mij misgaan: het bevalcentrum zat aan het ziekenhuis vast, dus er hoefde maar één deur open en ik werd zo het ziekenhuis ingereden. Dat was gelukkig niet nodig. Eindelijk hadden we dat kleine mannetje in de armen dat alle testen had doorstaan. Toen we zijn vingertjes en teentjes bewonderden, zagen we dat een teentje te klein was. Zijn persoonlijke revanche op de Israëlische gezondheidszorg; dat teentje had hij toch maar mooi negen maanden verborgen weten te houden.
Hoog geboortecijfer
Israël heeft een hoog geboortecijfer: een vrouw krijgt gemiddeld 2,96 kinderen. Dat is meer dan India of Zuid-Afrika. Het Nederlandse geboortecijfer ligt op 1,79. Een gemiddeld cijfer voor een rijk industrieland, maar niet genoeg om de bevolking op peil te houden. Daarvoor moet een vrouw minimaal twee kinderen krijgen, om zichzelf en haar partner te vervangen. De meeste Europese landen redden dat niet, alleen in IJsland krijgt een vrouw gemiddeld 2,22 kinderen.
Kampioen ivf-behandelingen
Met het aantal ivf-behandelingen staat Israël aan de wereldtop. Het jaarlijks aantal vruchtbaarheidsbehandelingen ten opzichte van de bevolkingsgrootte is acht keer zo hoog als het gemiddelde in de wereld. De Israëlische zorgverzekering vergoedt onbeperkt vruchtbaarheidsbehandelingen voor vrouwen tot 45 jaar, tot ze twee kinderen hebben. In Nederland is er een limiet aan het aantal behandelingen en is er discussie over behandeling van vrouwen ouder dan veertig.
En zo worden de geesten weer klaargestoomd voor de volgende holocaust, God verhoede het.
