in de bijbel zijn voorbeelden van de zalving, die niet door een hogepriester zijn uitgevoerd.
denk bv aan Samuel, die maar liefst 2 koningen heeft gezalfd, het ritueel dus 2 x voltrokken heeft, en toch maar “gewoon” profeet was.
Echter nergens in de bijbelse geschiedenis wordt het neerdalen van een hemelse duif geduid als een zalving. Noch met de H.G. noch met iets anders.
Nogmaals: er is hier geen sprake van een zalving.
Misschien is het interessant om te zien hoe deze tekst in elkaar zit.
Er wordt begonnen met vast te stellen dat de hemel zich ‘voor hem’ opende.
Niet voor Johannes.
In alle andere gevallen waarin in de bijbel de hemel(en) zich voor iemand opent, is er sprake van een visioen. Het is dus maar de vraag of het voor iemand waarneembaar is geweest.
We zien verder dat Jezushoort wat er gezegd wordt ('dit is mijn zoon'), en ziet (dat er een duif op hem neerdaalt.)
Johannes lijkt er gewoon niet toe te doen. Het is een heel intiem gebeuren tussen de mens, Jezus, en een bovennatuurlijk wezen, God.
Jezus ziet en hoort wat er gebeurt. verder niemand anders.
Tenslotte valt op wat God verder mee te delen heeft: “…..mijn zoon in wie ik mijn welbehagen heb”.
Ook deze toevoeging moet ons aan het denken zetten.
De 2 funkties waarvoor men gezalfd moest zijn, die van koning en die van priesters, betekenden alle dat de gezalfde als het ware werd toegewijd voor een taak.
Priester zijn betekende iets. Je moest er zijn als middellaar tussen God en volk. Je had een taak te vervullen.
Koning zijn betekende ook iets. In politieke en militaire zaken moest jij het volk leiding geven.
Ttot ‘zoon-zijn’ is echter nog niemand ooit gezalfd in de bijbel. Logisch ook, want zoon zijn is geen taak; dat ben je. Daar hoef je niks voor te doen, en op basis daarvan hoef je óók al niets te doen.
Je bent het gewoon.
Konklusie: wat er hier gebeurde is dus eenz eer intieme ervaring van Jezus, die je kunt hebben op grond van de ervaring van het gedoopt worden; iets dat ik iedereen aanraad.
En wát het níet is, is een zalving tot, of in iets.