Douce Schreef:
——————————————————-
> In terapie is dat een goede verwerking.
> In spiritueel opzicht vind ik (maar wie ben
> ik….) geen goede manier. In terapie gaat het
> namelijk om het helen van een mentaal geslagen
> wond.
> Terwijl het in de spiritualiteit gaat om wat
> Waarheid is en wat niet; het koesteren van vragen
> ipv het loslaten van vragen in het zoeken naar
> antwoorden leidt dan tot starheid en stilstand.
>
> Douce: ik dacht toch echt dat jij problemen hebt
> met God en met Syrië. Het kan ook zo maar een
> starheid zijn om te blijven zoeken, terwijl je het
> eigenlijk al gevonden hebt, of zou kunnen hebben.
> Maar i.p.v. het genieten van het gevondene, lijkt
> het nog steeds niet goed genoeg te zijn. Bijbels
> gezien is de waarheid geen begrip, maar is de
> Waarheid een Persoon namelijk Jezus Christus.
>
Ik heb nog helemaal niets gevonden.
Mijn vraag is waarom God niet ingrijpt.
Voor mij is dat een reden om te twijfelen aan Gods bestaan, maar eigenlijk is dat eerder het om de vraag heen draaien, dan een antwoord formuleren; immers de vraag stellen betekent uitgaan van een bestaan van God.
Zolang jij gelooft in het bestaan van God, ben je ook verplicht om te reageren op deze, ook voor jouw voeten liggende bal.
> Vergelijk het met iemand die in een bos op een
> verhard fietspad naar een bepaald dorpje fietst.
> Plotseling houdt dat fietspad op.
> Nou kun je 2 dingen doen. Stug doorfietsen terwijl
> je merkt dat je hopeloos vast komt te zitten in de
> struiken, of erkennen dat je je vergist hebt, en
> zelf een pad maken.
>
> Op dit bord wordt nogal eens stug doorgefietst
> terwijl er geen pad meer blijkt te zijn.
>
> Douce: ik snap wat je bedoelt en ik kan je (jij
> weete dat wel na zoveel jaar prikken) verzekeren
> dat ik vrijwel alle paden gefietst heb en me vaak
> moest heroriënteren, omdat ik kennelijk ergens
> een richtingaanwijzer gemist had. Nee, het gaat
> erom dat als je fietspad ophoudt, je de verkeerde
> weg gepakt hebt, soms ook omdat zogenaamde
> uitvinders der waarheid je belette om op de goede
> weg verder te fietsen. Prachtig, dat is het leven,
> maar het is ongelofelijk vermoeiend en ook een
> beetje dom, om zelf je route te willen bepalen in
> een vreemde omgeving.
Volgens mij is het de enige manier. Hooguit het opnieuw willen maken van eerder gemaakte fouten en niet open staan voor voor de hand liggende (radicale) inzichten, is dom te noemen.
Vergeet niet dat de “zog. uitvinders der waarheid” zelf ook die draai moesten maken, en dat niet zelden met de dood hebben moeten bekopen.
> Het is, en dat heeft met
> starheid niets te maken, althans bij mij zeker
> niet, op een bepaald moment beter de routekaart te
> raadplegen met “de Weg” en uiteindelijk te Weten
> waar je uitkomt.
En dat Weet je maar nooit. Het enige waar je op kunt vertrouwen is je fiets, zolang je daar eerlijk en zorgvuldig mee om gaat.
Neem nu reincarnatie. Jarenlang heb ik geloofd in dat inzicht, omdat het m.i. een compleet antwoord geeft op de vraag naar het doel en de waaroms van het bestaan. Totdat ik wat meer antwoorden kreeg over wat ‘geest’ en ‘ziel’ is, wat daar de > (on)mogelijkheden van zijn…
> Dat vastzitten in de struiken heeft dus niet per
> definitie te maken dat je zo lekker inventief aan
> het zoeken bent naar de waarheid, maar dat je niet
> beseft dat je deze allang gevonden hebt, maar niet
> goed genoeg acht ofwel geen vertrouwen kan hebben
> omdat je niet het naadje van de kous weet.
Dat is juist.
Maar m.i. is die reeds gevonden waarheid nu juist datgene wat IS in het hier en het nu, en wat met het verstand te beredeneren valt, waarmee ik niet bedoel, dat we nu al, alles weten. Ook voor het ontwikkelen van onze (gebrek aan) kennis impliceert dit nog voldoende uitdagingen.
>
> Sommigen hebben, net zoals in menselijke relaties,
> altijd de behoefte om te zoeken naar iets beters,
> maar dan kun je wel eens berooid uitkomen en met
> lege handen staan.
Zeker.
Echter: Twijfel lijkt eenzaam en een woestijn te zijn. Maar uiteindelijk blijkt het nogal eens de Poort naar een Oase.
> De zoektocht naar de waarheid is iets anders dan
> het genieten ervan. Anders gezegd: koester je
> geliefde inclusief de vragen, i.p.v. te denken
> dat er een betere is. (Btw, ik weet dat
> vergelijkingen altijd een beetje mank gaan, maar
> het is een schets:), het leven heeft veel
> valkuilen, zeker op geestelijk gebied).
Ik snap het. Toch zijn er tijden dat men (teruggrijpend op jouw beeld van ‘je geliefde’) zwaard en brander moet hanteren om zich door het struikgewas heen een weg moet banen naar het schijndode Sneeuwwitje, die zich verslikte in de appel.
>
> Douce