Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Douce.
Ik heb altijd van mezelf heel veel verwacht (opvoeding..) en getracht dat mijn kinderen bij te brengen en ze voort te stuwen, a.h.w. dan:) In alle redelijkheid hen laten zien hoe het leven in elkaar zit. Het voor mijn moeder op een ontoelaatbare manier, want ik zei (ik rookte toen nog als een ketter) altijd tegen de jongens: daar liggen de sigaretten, je neemt maar. En, daar staat de drank, je doet je best maar. Uiteraard niet toen ze nog 14 waren, dat zul je snappen.
De jongens waren grappig genoeg nogal preuts, ik helemaal niet. En als ze naar een feestje gingen (is ook een keer gebeurd toen mijn moeder hier was) zei ik altijd: denk erom, als het dan toch moet gebeuren, Durex gebruiken, want een buik met benen voor de deur ben ik niet zo happig op….
Mijn moeder (een andere generatie en ook nog eens zeer preuts) vond dat je dat niet als vrouw en moeder kon zeggen. Toen moest ik haar nog aan het verstand peuteren dat er geen vader in huis was om het te melden en ik gewoon vond dat ik daarin een verantwoordelijkheid had. Als ik daaraan terugdenk moet ik nog vaak gniffelen en eigenlijk m'n zoons ook als het te praat te pas komt, het was namelijk een geintje in het verlengde van een normale voorlichting.
Alles kon en mocht zogenaamd, maar het was simpelweg mijn manier om al die dingen zo open mogelijk neer te leggen. Wat stiekem moet gebeuren wordt steeds interessanter. Op voorhand haalde ik hen dus de wind aardig uit de zeilen.
Van mij is veel verwacht, vooral door mijn moeder en dan kreeg ik wel eens het idee dat het nooit goed was.
Jammer, want meer dan 100% bestaat niet en wie meet perfectie?
Vandaar dat ik vond, al heb ik ze gestimuleerd tot en met, dat het belangrijker is om gelukkig te zijn in een kartonnen doos, dan ongelukkig in een kasteel.
Liefde is belangrijker dan status. Beide is nog mooier, haha.
Douce
