Een interessante vraag, omdat de heersende christelijke en joodse notie is dat dat wel degelijk kan, en dat diegene vervolgens het meest gruwelijke einde riskeert.
Toch is het maar de vraag of het wel zo bijbels is te veronderstellen dat een mens God verlaten kan.
Neem nu deze tekst uit Jeremia 23:
24 Als iemand zich verbergt,
zou ik hem dan niet zien? – spreekt de HEER.
Ben ik niet overal,
in de hemel en op aarde? – spreekt de HEER.
De overal-aanwezigheid van God impliceert dat het niet mogelijk is om te zijn op een (geestelijke dan wel geografische) plek waar God niet is. En het ‘kunnen zien’ (waarnemen) door God wordt hier gelijk gesteld aan de overal-aanwezigheid van God.
Dit impliceert nogal wat.
God is aanwezig tijdens de verkrachting+vermoording van een baby.
God is aanwezig in de iraanse martelkelders.
God is aanwezig in de suizende koelte van het bos tijdens een tropisch-hete dag.
God is aanwezig in de weldaad van een kamille-geurende polder, maar ook in een juist bemestte polder
God is aanwezig in een peeskamertje op de wallen, en tijdens de betaling door de klant.
En ga nog maar even door.
Kortom:
volgens de bijbel is het onmogelijk God te verlaten.
Daarom is het onmogelijk dat God de zondaar straft, want door, en in, wat hij bestraft……..straft hij zichzelf.
Een stap verder is:
áls God overal aanwezig is
én áls God niet ingrijpt in wat er gebeurt,
……in hoeverre is God dan niet zelf mee-handelend in alles wat er op aarde gebeurt?
In hoeverre is God dan niet zélf de grootste mede-zondaar?
Is er dan eigenlijk nog wel verschil tussen God en mens?
Bestaat er dan wel zoiets als God??