Naar aanleiding van een tv-gesprek tussen Th van den brink en Anita Witzier:
Wat is er nu mooier, grootser en heerlijker dan het je overgeven in vol vertrouwen aan iemand.
Het is de hoogste vorm van liefd, enerzijds om je als een kind te laten leiden, en anderzijds om een ander, kind of niet, te mógen leiden. en
Overgave heeft altijd direct te maken met, liefdevol vertrouwen.
Het is niet alleen een impliciete eis van het christelijk geloof (vertrouw en laat jezelf leiden door God/de H.G./door Jezus Christus); het is ook een wezenlijk element in die andere grote religie, de islam.
Het vragen om vertrouwen betekent dat je moet instaan voor wat je te bieden hebt. Vraag je iemand om diens bedenkingen opzij te zetten en nu eens “voor één keer” (dat klinkt er meestal bij ) te doen wat je van hem/haar vraagt, dan betaalt niet alleen degene tot wie jij je richt een hoge prijs, nee, jijzelf moet bereid zijn een eventueel nog hogere prijs te betalen als je datene niet waar kunt maken waaróm je hem/haar vraagt je te vertrouwen.
En met name dát inzicht mis ik nogal eens bij onze fundamentalistische vrienden op dit prikbord bij hun voortdurende verdidging van traditionele christelijke ideeen die er als oude gescheurde lappen bijliggen op de mestfaalt van de geloofsgeschiedenis.
ik zou zo graag i(I)ets en i(I)emand willen vertrouwen. Die kinderlijke houding is bij mij altijd geweest. Alleen is er nergens een Jezus of een God die aantoonbaar te vertrouwen is.
Daarom moet niet ik, maar moet de God van Samuel en de zijnen voor eeuwig branden in de hel.