Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Sietse 45
De crisis en het mensenleed
Mirjam Windrich11 april, 2012 - 09:00
Share on facebookShare on twitterShare on linkedinShare on email Voedselbanken, pensioeninkrimping, vastgelopen woningmarkt, massa-ontslagen. Het is crisis en dat blijft het ook nog wel even. Dat het niet alleen om geld gaat, moge duidelijk zijn, maar dat het er in de psyche van de mens steeds meer in gaat hakken, wordt maar langzaam zichtbaar en voelbaar.
Een tijdje geleden werd er in de wakkere krant van Nederland al bericht van huislijk geweld in het rijke Laren, maar dat leek welhaast meer een grap. Een verhaal over verwende mensen die les belles images in stand willen houden, koste wat kost. Tot de bedelstaf zijn zij over het algemeen niet verdoemd.
Maar de gewone man, de hardwerkende Nederlander (blank, geel, bruin of zwart) ziet zijn pensioen verdampen, kan zijn te duur geworden huis niet verkopen en wordt met ontslag bedreigd. Lees ook ‘vrouw’ waar ‘man’ staat. Goede gezondheidszorg is niet meer vanzelfsprekend, dus men loopt wat langer door met een pijntje - met alle risico’s van dien. En met de arbeidsmarktkrapte in de verre toekomst, is er op dit moment geen baan meer te vinden. Niet dat die banen straks en masse weer te vergeven zijn, want die zijn tegen die tijd getransformeerd tot tijdelijke contracten en iedereen moet zelf zorgen telkens weer nieuwe contracten en opdrachten te krijgen. Niets mis mee, maar zover zijn we nog niet.
Het overleg in het Catshuis, begrepen of niet, duurt te lang. Men gaat zich ergeren, men wordt ongeduldig. De mannen en vrouwen die de leiding moeten nemen, sluiten zich op. Zogenaamd om de pers te mijden, maar het betekent dat de burger zich vernederd voelt. Hij mag stemmend zijn standpunt kenbaar maken, maar daarmee is alles gezegd. Daarboven bepalen ze wat er gaat gebeuren, en dat wacht u maar even rustig af.
Maar in de huiskamers is geen rust meer. Men voelt zich bedonderd, gefrustreerd. Het geld is op, men zit gevangen. Vaak ook met elkaar want het aantal scheidingen in crisistijd neemt af. Veel te duur. Dus zijn er verwijten, is er wrok, geeft men elkaar de schuld van de ellende en maakt men elkaar en zichzelf het leven nog zuurder.
De druk wordt opgevoerd totdat er iemand zegt dat het zo niet langer gaat. Voordat het zover is, kan men zich beter bezighouden met oplossingen zoeken, met het ontwikkelen en cultiveren van een nieuwe mentaliteit, met het hervinden van vrijheid uit deze materiële en immateriële gevangenis. In het Catshuis zijn ze daar niet mee bezig. We zullen het zelf moeten doen.
http://www.zinweb.nl/zinlog/2012/04/11/de-crisis-en-het-mensenleed
