'Wij jongeren vervallen in narcistische navelstaarderij'

10 februari, 2012

Jongeren worden via de ouders en het onderwijs tot constante reflectie gedwongen.'Maar dit vermogen vertalen naar een bewustzijn over onze samenleving, en bijvoorbeeld leeftijdgenoten die het minder fortuinlijk hebben, zelfs als zo nadrukkelijk een thema als revolutie aan bod komt, dat blijkt onmogelijk', stelt PhD-student Renée Frissen.

Pieter Mol betoogde in de Volkskrant dat mijn ouders zich moeten realiseren dat ‘wij’, leden van de iGeneration, niet los kunnen worden gezien van de opvoeding. Onze daden, of het gebrek daaraan, zijn het product van de samenleving die dankzij mijn ouders heeft kunnen ‘theatraliseren’ en ‘borderliniseren’. Dit is niet het hele verhaal. Jongeren worden via de ouders en het onderwijs tot constante reflectie gedwongen, zoveel is waar, maar de jongeren laten dit zich moeiteloos aanleunen en vervallen in narcistische navelstaarderij.

Deze obsessie met onszelf krijgt vorm in talloze clubjes waar hipsters zich zuchtend afvragen waar wij nu eigenlijk staan in deze samenleving. Zo is in de Balie ‘Generatie IK’ al ruim een jaar bezig om zichzelf te ontdekken, analyseren en ontleden in een mooi vormgegeven programma. Vorige week donderdag vond de meest recente bijeenkomst plaats waarin IK werd onderzocht in relatie tot de Revolutie (mét hoofdletter). Daar werd pijnlijk duidelijk hoe hol de roep om een eensgezinde generatie met een missie op dit moment is in Nederland.

Revolutie

Mijn leeftijdsgenoten en ik, of laten we eerlijk zijn, de welvarende 1 procent van die leeftijdsgenoten waar de generatie-industrie met bijhorende ‘merchandise’ op is gebaseerd, willen zo ontzettend graag ons eigen Tahir-plein, maar niemand die oprecht en met gevoel voor urgentie de vuist in de lucht kan ballen. De (zelfbenoemde) kunstenaars die zich op het podium van de Balie verzamelden, kwamen niet verder dan de representatie van een echo van wat ergens ver weg op deze wereld revolutie zou heten. Pathetische teksten als ‘we need to retouch and reskin to revolutionize’ werden afgewisseld met lege beelden van ‘actrices’ die middels kartonnen afbeeldingen van zichzelf een ‘army of artists’ wilden beginnen. Dat de kwaliteit erbarmelijk was lag grotendeels aan de oververtegenwoordiging van amateurs.

Maar de gedeelde factor, bij zowel professional als amateur, kwam er op neer dat Generatie IK blijkbaar alleen maar met zichzelf bezig kan zijn, of met het uitmelken van de pastiche revolutie. Niemand, werkelijk niemand, heeft een poging gedaan om de vraag naar revolutie te koppelen aan de staat van de B.V. Nederland. Niemand heeft om zich heen gekeken en gedacht: goh, revolutie? Hier in Nederland? Kan dat wel, en waarover dan eigenlijk? Het was een grote ijdele show van kinderen wier ouders niet in staat zijn om te zeggen: nee schat, dat kan jij gewoon niet zo goed.

Quarter life crises

Dit terwijl de generatie waar we het zo graag over hebben toch is opgegroeid met een overdosis aan reflectievermogen. Op elke universiteit en hogeschool worden studenten tot verveling toe bezig gehouden met werkcolleges waarbij je elkaar moet beoordelen en waar je feedback constructief leert uitdelen. Ons wordt altijd gevraagd wat we willen en waarom we dat willen, en die keuzevrijheid leidt inmiddels tot quarter life crises. Maar dit vermogen vertalen naar een bewustzijn over onze samenleving, en bijvoorbeeld leeftijdgenoten die het minder fortuinlijk hebben, zelfs als zo nadrukkelijk een thema als revolutie aan bod komt, dat blijkt onmogelijk. Dan houden we ons liever bezig welke kledingstijl nu het beste past bij het themafeestje revolutie.

Daarom stel ik drie dingen voor:

Renée Frissen (1984) is onderzoeker en oprichter van ‘Het Ministerie van…’, een nomadisch platform voor jonge mensen die vanuit maatschappelijk engagement ideeën ten uitvoer willen brengen.

http://www.zinweb.nl/zinlog/2012/02/10/wij-jongeren-vervallen-narcistische-navelstaarderij

BVik, jongeren, quarterlife crisis, revolutie, twintigers