Het ego, voor Baldu, Marith, en Thomas

LeSage

18-11-2011 11:42

Ik heb een vriend, die organist is. Hij speelt prachtig, maar is verder een wat gesloten en eigenzinnig type mens. Als hij een mening ergens over heeft, heeft hij die ook en vindt het niet nodig om af en toe ‘ruimte te maken’ voor anderen. Hij is erg op zichzelf gericht in leven, voelen, en denken.
Gisteren was ik bij hem terwijl hij voorafgaand aan een orgelbespeling in de overigens nog lege kerk, bij een prachtig stuk van Rheinberger (de beroemde Cantilena) de juiste registratie zocht. Ik genoot werkelijk van de bijzondere klankkleuren en de akoestiek van het gebouw.
Mij viel een gedachte in, en ik kon niet nalaten dat met een glimlach tegen hem te zeggen: ‘jouw ego is net zo groot als deze kerk, vriend.’
Hij dacht even na. Zei toen: ‘sommige mensen hebben bijzonder veel ruimte nodig om schoonheid werkzaam te laten zijn, en dan nóg is het niet zeker of de ander dat ervaart. Het probleem ligt dan echter bij de ander.’
Stefan

18-11-2011 12:30

Ik moet nog wel eens terugdenken aan een topic van jou, waarin de in-eigen beperkingen en dogma's als vrienden en veiligheden worden beschouwd.
Door deze ‘'veilige vriendschap’', is de rest beperkt zoals het dan ervaren wordt vanuit het eigen bastion.
Herken je echter de kooi waarin je je veilig waande, zal de vriendschap en daarmee de ruimte, zo groot worden als je jezelf leert zien.
Met andere woorden; de ruimte is zo groot of beperkt, zoals je jezelf zien kan en daarmee de ander.
.. en heb je naaste lief als jezelf.., is daarmee een gebod die in wezen geen beperkingen heeft, dan die je daaraan zelf toekent.
LeSage

18-11-2011 12:42

Tsja.
Die laatste zin van je is wezenlijk. De vraag is dan hoe we liefde (voor de naaste) definiëren, wat eigenlijk zeggen wil: beperken.
Eén betekenis van wat mijn vriend de organist wilde zeggen is: waarom accepteer je me niet zoals ik ben?
en een andere betekenis is dat onze ervaring van de ander als ego-istisch, op het zelf gericht, ook wel eens een beperking van mijzelf, het kunnen ontvangen/(in)zien van de schoonheid van de ander kan zijn. Door de ander als ego-gericht te ervaren, ervaar je in diepere zin de beperking van je eigen ego.
'en passant'

18-11-2011 18:49

Mooi verhaal!
Wijze woorden van jouw vriend .
Als we de ruimte, ‘ruimte’ kunnen laten zijn zonder begrenzing,dan dringen we door tot de werkelijkheid der dingen.
Zo beletten onze binnendringende gedachten ons namelijk om één te worden met hét ‘moment’.
Je zou je kunnen afvragen waarom je je liet afdwalen van de wondermooie muziek en de gedachte toeliet over je vriend
Hij was slechts de uitvoerder, niet de muziek en niet de componist of inspirator…meestal blijven we haperen aan de begrenzing,dus de ‘vorm’, dit belet ons om op te gaan in verwondering, ‘kind’ te zijn.
Marith
Stefan

20-11-2011 11:14

Precies, en dat schreef ik ook; de beperking van jezelf maakt de ruimte die je ervaart.
LeSage

20-11-2011 15:53

we zijn het (weer) helemaal eens
baldu

22-11-2011 11:07

leeg, ivm anders dubbel geplaatst bericht
baldu

22-11-2011 11:13

Hoi LeSage
Ik lees dat je dit zegt:
“jouw ego vult deze hele ruimte, en ik ga erin op, mag erin gedragen worden”
en door de manier waarop je het zegt, en hoort zeggen, voelt dat helemaal oke
want je hoeft niet werkelijk te verdwijnen, je mag er gewoon in verblijven, als verenigd
toch……….. werd je afgeleid, door de gedachte over het ego en het kind verdween daarmee in de mist
Hoe anders is het als gezegd wordt met hetzelfde doel:
“Hij die in mij is moet wassen, en ik moet kleiner worden”
dan ontstaat er weerstand
en daarmee doelt dit op datzelfde ego, dat in de werkelijkheid moet opgaan en transparant moet worden
Zo kan het zijn dat alle weerstanden vervliegen, als het sterven niet meer als verlies gezien en ervaren wordt
maar als pure winst.
Dan gaat het transparante ego op in het Transcendente Zijn en niet Zijn, en heeft het ego een geweldig nut.
Baldu
LeSage Schreef:
——————————————————-
> Ik heb een vriend, die organist is. Hij speelt
> prachtig, maar is verder een wat gesloten en
> eigenzinnig type mens. Als hij een mening ergens
> over heeft, heeft hij die ook en vindt het niet
> nodig om af en toe ‘ruimte te maken’ voor anderen.
> Hij is erg op zichzelf gericht in leven, voelen,
> en denken.
>
> Gisteren was ik bij hem terwijl hij voorafgaand
> aan een orgelbespeling in de overigens nog lege
> kerk, bij een prachtig stuk van Rheinberger (de
> beroemde Cantilena) de juiste registratie zocht.
> Ik genoot werkelijk van de bijzondere klankkleuren
> en de akoestiek van het gebouw.
> Mij viel een gedachte in, en ik kon niet nalaten
> dat met een glimlach tegen hem te zeggen: 'jouw
> ego is net zo groot als deze kerk, vriend.'
> Hij dacht even na. Zei toen: 'sommige mensen
> hebben bijzonder veel ruimte nodig om schoonheid
> werkzaam te laten zijn, en dan nóg is het niet
> zeker of de ander dat ervaart. Het probleem ligt
> dan echter bij de ander.'
LeSage

23-11-2011 21:30

baldu Schreef:
——————————————————-
> Hoi LeSage
>
> Ik lees dat je dit zegt:
> "jouw ego vult deze hele ruimte, en ik ga erin op,
> mag erin gedragen worden"
Dat zei ik niet, Baldu.
……
(Ik genoot werkelijk van de bijzondere
> klankkleuren
> > en de akoestiek van het gebouw.
> > Mij viel een gedachte in, en ik kon niet
> nalaten
> > dat met een glimlach tegen hem te zeggen: 'jouw
> > ego is net zo groot als deze kerk, vriend.')

Welkom op het forum van startpagina!

Het ego, voor Baldu, Marith, en Thomas

LeSage

Stefan

LeSage

'en passant'

Stefan

LeSage

baldu

baldu

LeSage