Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Eliyahu
Bs'd
Israël, een breekpunt?
http://christenenvoorisrael.nl/bijbel/vraag-het-de-israelpredikant/2689-israel-een-breekpunt
“Denkt u dat Israël een breekpunt wordt?”, vroeg een theologiestudent me onlangs. Hij werkte aan een scriptie over de houding van de kerk jegens Israël. Hij zelf dacht trouwens van niet: “Het gaat er soms heftig aan toe, maar het is toch teveel ‘afdeling buitenlandse zaken’.”
In Israël sprak ik een rabbijn die het tegenovergestelde beweerde. “Israël verdeelt de wereld”, stelde hij. “De tijd is aangebroken dat de naties moeten beslissen of zij voor of tegen Gods volk zijn. Er zal geen tussenweg meer zijn. En God leidt dit zo.” Dat geldt ook voor de kerk en ook voor Israël zelf: “Er zal een schifting optreden. Het zijn de dagen van de Messias en de vraag is of mijn volk met heel haar hart zal terugkeren tot God. Een neutrale positie bestaat niet.”
Ik ben geneigd om hem te geloven. Israël raakt het hart van God, het raakt het hart van de heilsgeschiedenis en het raakt het hart van de kerk en van de wereld. Ook in de kerk wordt de vraag steeds prangender of wij geloven dat het moment is aangebroken dat de Heere zijn naam zal grootmaken in het midden van Israël. En dan gaat het om meer dan een visie. Nemen wij nu onze plaats in op de muren van Jeruzalem, gaat wij op de bres staan, getuigen wij met lofprijzing en gebed van het geheim van Israël?
De tijd is nabij. Nu wordt het kaf gescheiden van het koren en de waarheid van de leugen. De laatste woorden van de Bijbel zeggen: “Wie vuil is worde steeds vuiler en wie heilig is steeds heiliger.” In die zin zal Israël, de knecht des Heren, een breekpunt zijn, een steen des aanstoots of een teken van hoop. Of daarmee de kerk gebroken? Ik hoop van niet, maar zeker is dat er een nieuwe oecumene groeit, niet alleen de oecumene van het hart die we de laatste jaren gezien hebben, maar nu ook de oecumene rond Israël. De ergernis en de afkeer jegens Israël worden feller en brutaler, maar ook de liefde groeit. De Messias komt en de vraag is hoe hij ons als christenen zal aantreffen als Hij als hoofd van zijn gemeente en als Koning der Joden zal afdalen naar Jeruzalem: voor of tegen het Joodse volk …
Op de vraag waar dan precies in de kerk de beslissing valt, is het volgende antwoord te geven: de visie op Israël heeft alles te maken met hoe wij in het geloof staan en wat voor ons de kern van het christelijk geloof is. Er is een christendom dat geen oog meer heeft voor de letterlijke vervulling van de profetieën. De prediking van de profeten is daar geworden tot een algemene boodschap over gerechtigheid en medemenselijkheid. Zij heeft geen oog voor Gods weg met Israël door de heilsgeschiedenis heen. Het Oude Testament wordt vergeestelijkt en de geschiedenis van Israël is niet meer dan een voorbeeld. Waar Israël staat wordt nu ‘Palestijnen’ gelezen en Jeruzalem is een beeld, een metafoor, niet meer dan dat.
Een ander christendom, en ik moet zeggen, dat het dicht bij me staat, leest in de Bijbel vooral die woorden die te maken hebben met persoonlijke verlossing en de heiliging van het leven. Het gaat om onze individuele relatie met God maar de grote weg van God door de geschiedenis heen is op de achtergrond gedrongen.
Weer een andere vorm, is die waarin we ons zelf zien als het toppunt van Gods weg met de wereld. Het christendom heeft Jezus en is geestelijker en spiritueler en beter dan het oude Israël. Nou, nee. Het christendom is niet “geestelijker, spiritueler, en beter”, het christendom is afgodisch, heidens, en polytheîstisch.
Lees de fijnere details hier: http://bergzion.notlong.com
Om het kort door de bocht te zeggen: Het is het triomfantelijk christendom dat met haar neus vooraan staat en zich ergert aan de oudste zoon. Israël mag meedoen op als zij zich aansluit bij de kerk. Israël wordt niet gemist en de rouw om de bedekking van Israël is afwezig. Het is de jongste zoon, die op de stoel van de oudste de maaltijd van het geslachte kalf verorbert en niet wacht totdat de Vader het gesprek met zijn oudste zoon heeft beëindigd.
Ik ben bang, dat het christendom zoals ik dit nu in het kort schets, meegezogen zal worden in de afkeer van Israël. Dat is ook op een andere manier zorgwekkend. Een christendom dat zich heeft losgebroken van het Joodse volk, staat op het punt uit de edele olijfboom te vallen, waarin zij is ingeënt en het valt terug in het heidendom, waar zij van verlost was.
Precies, het overgrote deel van het christendom zal totaal terugvallen in heidendom en jodenhaat.
Maar er is dus ook de oecumene rond Israël. En daar bedoel ik dit deel van de kerk mee, dat zich bewust is, dat zij is binnengekomen in het huis van Israël. Zij ontmoet in God, de God van Israël die zich met dit volk een weg zoekt door de geschiedenis heen, ook de geschiedenis die wij nu meemaken, de actualiteit waarin Israël wordt aangevochten. Zij ontmoet in Jezus niet alleen haar verlosser en Heer, maar ook de Koning der Joden, die zich opmaakt om terug te keren en de wereld te richten.
Er voltrekt zich een scheiding tussen de naties van de wereld. Heel concreet: wie stemt straks voor een Palestijnse staat die zich meester maakt van een deel van Gods land en van Jeruzalem, de stad van de grote Koning en wie kiest voor Israël? Die scheiding, die zifting vindt ook plaats in de kerk, het oordeel is begonnen bij het huis Gods: Wie laat Israël achter zich en wie buigt voor het geheim dat Israël omgeeft? Die zifting zal gepaard gaan met heftige emoties en strijd. En dat is ook logisch. Het gaat om het wezen van de heilsgeschiedenis en om de identiteit van kerk en Israël.
