Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
baldu
Er zijn mensen die zich hevig vastklampen aan dat wat zij ‘geleerd’ hebben, omdat ze er nog voordeel uit halen, voor wat dan ook.
Deze mensen ontmoeten jij en ik hier en ……. jij en ik zijn er een deel van, niet ervan gescheiden.
We denken wel eens dat we iets weten, iets zeker weten zelfs en het daarmee beter weten dan die ander.
En vanuit die gedachte wordt afgescheidenheid gewoon bevestigt.
Kijken we oprecht naar onze eigen manieren van vastklampen aan bepaalde zaken,
dus ook aan die waarvan wij denken dat dit de waarheid zou zijn………….
Dan moet ik toch wel constateren dat zo'n vergelijk vooral leidt tot hetzelfde te zien in onszelf
als dat waarvan we een ander mogelijk van betichten, of verdenken van hypocrisie of blindheid.
De gedachte aan bijvoorbeeld hypocrisie, is er een van ons, en deze geeft feilloos aan waar we onszelf nog veroordelen.
Door daar voeding aan te geven en iemand te willen overtuigen zijn we zelf nog bewoners van het eigen innerlijke land van oordeel wat we dachten overstegen te hebben.
We menen dat we iemand op andere gedachten moeten wijzen die dit gewoon anders ziet.
Wie……….. is dan eigenlijk hypocriet?
Het is onmogelijk die ander werkelijk te bewegen tot herzien van zijn overtuigingen, want dat is werk van het ego richting het ego, projectie dus
Het enige wat er gebeurd is dat er weerstand geboden wordt, omdat er afkeur schuilt in ons ‘beter weten’.
Wat weten we eigenlijk echt?
Niets……….. het enige wat we zouden kunnen weten is dat we niets weten.
Laten we, als we ons zo rijp en volwassen denken, de kinderen de blokken, de vormpjes en de melk…….
En als we menen de kindfase al ontgroeid te zijn, vergeet dan nooit dat de blokken, de vormpjes en de melk in feite voeding bieden aan het kind.
Het neemt datgene, wat het nog aantrekkelijk vind, en dat voelt veilig omdat het bekend is.
Gisteren zoog ik als kleine baby nog aan de moederborst, en niemand haalt het in zijn hoofd een baby te veroordelen daarop.
Maar al die baby's in een veel te groot lijf, die veroordelen we daarom………….. ze zien er namelijk uit als ‘grote mensen’
en dat past niet bij een ‘groot mens’.
Een kind in een te ruime jas………..oordeelt een ander kind in eenzelfde te ruime jas.
Nemen we als we een ander zouden willen bereiken liever eerst het eigen innerlijk kind bij de hand,
en tonen we het de wereld buiten de zandbak, want daar allereerst begint het, bij onszelf, niet bij de ander
Dat daarbinnen de zandbak gewoon de dag van vandaag zich nog aftekent is iets waarvan we ons bewust kunnen worden immers door wat we zien buiten ons, tekent zich onze eigen innerlijke wereld af.
Als dat gebeurt zouden we de zogenaamde tekortkoming van de ander niet eens als tekortkoming zien nietwaar?
Elke uitspraak over hypocrisie van een ander is een verkapte vorm van eigen hoogmoed,
hoogmoed richting de ander in onszelf, die ‘beter zou moeten zijn’.
Wie of wat is dat hoogmoedige anders, dan een verdrongen zichzelf verstoppend duister deeltje van onszelf?
Het is een der angels waar ook Paulus op duidde, want ‘gisteren nog’ was hij Saulus
en deze Saulus moet nog volledig sterven, elke dag een stukje
Wat heeft het kinddeel in jou en de ander dan eigenlijk aan al die oordelen?
Het voelt zich niet genaderd……………. maar slechts afgewezen op wat het nog ervaart.
En zal beslist weer in de hoek gaan zitten, met de blote knieen op het kokosmatje.
En Jezus zei: ‘wees als de kleinen, ontvankelijk voor Mijn Stem’
Bij ieder van ons tekende in onze vroegste kinderjaren zich iets bekends af,
het kind wenste immers groot te worden, door het kind-zelf te ontgroeien.
Dit lijkt de normaalste zaak van de wereld, zo norm-aal dat het niet eens opvalt dat deze norm gewoon een vorm van zelf-oordelen is.
Het neemt als het ware de praatjes van de ‘grote mensen’ als van meer waarde aan dan zijn eigen waarnemingen, gevoelens en gedachten.
Conditionering……………….is iets dat gekweekt wordt en toeneemt, terwijl het ongeconditioneerde krimpt………tot een minuscuul iets.
Opmerkelijk: het essentiele wordt kleiner, terwijl het niet essentiele groter wordt
Daarom, is de Omkering zo essentieel, en die Omkering die Be-kering genoemd wordt is Essentieel voor
de nadering tot God.
Is in dialoog proberen te gaan met de ander, niet dezelfde als de dialoog met het nog angstig kinddeel in jezelf?
Dat zich met alle andere kinderen verbonden en één weet?
Vind hierin je weg, dan ontmoet je de ander als iets van jouzelf.
In elke mens zit datzelfde verborgen, wat misschien in jou en mij nog onzeker maar wel bereid is ‘naar buiten te treden met zichzelf’
Het kind dat net uit de zandbak komt, moet het kind wat er nog in wil blijven, laten zien dat de zandbak prima is
en dat daarbuiten nog een grotere zandbak is maar dat dit best een spannende aangelegenheid is.
Forceren is niet gewenst, het gaat om stimuleren, en dat werkt alleen door het zelf te gaan doen, enwel met hart en ziel.
Ontmoet elkaar dan ook daar, op de rand van de zandbak, waar de vormpjes en de blokjes tot scheppingen worden.
Speel met de vergankelijkheid van die scheppinkjes, en ervaar die vergankelijkheid gewoon zonder oordeel, terwijl je uitziet naar het onvergankelijke Licht, dat achter alles schijnt dat je tegemoet treedt, ook in deze wereld.
Dan ervaar je je in het Hart van God, en ziet als een kind, onbevangen, de vele hunkerende harten die in jouzelf resoneren, niet als afgescheiden, maar als een eenheid waarin God jou omvat, doorstraalt en daarmee ook alle anderen.
Dan is de uiterlijke tempel, tot een Tempel, een ware Ontmoetingsplaats geworden, van innerlijke bewegingen, uitnodigingen en toenaderingen
door het kleinste in ons weer tot wasdom te laten komen.
Dan, is als er twee of meer in Zijn Naam bijeenkomen, Hij in het Midden van allen.
groet
Baldu
