In een favoriet magazine van me, las ik het volgende stuk van Rabbijn Awraham Soetendorp, het maakte indruk op me en ik wil dit graag met jullie delen:
quote
Toen ik drie maanden oud was, drong de Gestapo ons huis binnen. Een van hen pakte mij en keek in mijn ogen. “jammer dat het een joods kind is,’ zei hij. :Gelukkig groeit hij niet op als het kind van een moordenaar,” zei mijn vader terug. De man liet mij los, draaide zich om en verliet met de anderen ons huis.
Sinds ik dit verhaal over mezelf ken, weet ik zeker dat de blik van een baby kan doordringen in een hart en haat en slechtheid kan keren. De blik van een baby gaat dwars door je ziel. Met de gebeurtenissen in Gaza nog vers in het geheugen, vechten mijn tranen tegen alle mensen die zichzelf en anderen opblazen. Hoe ouder ik word, hoe zekerder ik ben dat het enige wapen daartegen het vermogen tot compassie is. Doordat mededogen en zachte krachten mijn leven hebben gered, ben ik ervan overtuigd dat die krachten uiteindelijk zullen overwinnen. Een prachtig gebed uit de joodse liturgie zegt: “ Ik geloof met een volstrekt geloof dat de Messias (of Messiaanse krachten) komt, en ook al draalt hij, wacht ik nog elke dag op zijn komst”. Ik zeg dat met heel mijn wezen.
Op dit moment in mijn leven weet ik zeker dat wij op weg zijn naar een wereld van compassie. We er klaar voor zijn. Nu bepaalde fundamenten in de wereld aan het wankelen zijn –economische structuren, milieu, werkgelegenheid- worden we wel gedwongen om ons op alles te heroriënteren. Ieder mens moet zijn eigen ziel onderzoeken en is genoodzaakt zich bezig te houden met verandering. De essentie daarbij is het gemogen om jezelf in de plaats van de ander te kunnen stellen.
Laatst nam ik deel aan deen indrukwekkende bijeenkomst onder leiding van Karen Armstrong waarbij vijftien mensen van verschillende leeftijden en uit alle delen van de wereled een council of consciense, een raad van het geweten, vormen. De raad wil een beweging in gang zetten die Afghaan en Talib, Israëli en Palestijn door een nauwelijks waarneembare fluistering van mededogen dichter bij elkaar brengt. De sleutel daarvan is het vermogen tot zelfkritiek en nederigheid, die als wij dat noemen “a whisper of truth” de wereld in stuurt.”
unquote
Met groet Douce