Hoi Esther
Even een vrije interpretatie:
knielen staat voor mijn gevoel symbool voor ‘nederigheid’ t.a.v. God. D.w.z. dat de mens zich geplaatst ziet voor het hogere en ervaart dat hij daar niet op ‘gelijke’ hoogte mee staat en zich dan ook ‘klein’ maakt door buigen of knielen.
In andere tradities kan het zijn dat de mens geheel plat gaat liggen, danwel op de knieen nog eens naar voren buigt naar de aarde.
Indien de mens blijft staan kan dat opgevat worden als een uiting van hoogmoed t.o.v. een hoger geplaatste of God Zelf. D.w.z. 'hij, blijft in de verheven staat staan'.
In de oude mysteriescholen was het gebruikelijk, dat de mens om inwijding te verkrijgen door een nauwe doorgang moest, meestal in een berg, die toegang gaf tot een inwidingsgrot. D.w.z. dat de mens zich nederig moest opstellen. Dit moest verder blijken uit zijn hele levenshouding t.a.v. God en zijn naasten, waardoor hij blijk gaf van een voortdurende nederigheid daar hij zich ervan bewust was dat God alles in allen was.
De traditie van knielen is in verschillende othodoxe kerken en rk-kerk bewaard gebleven, en eigenlijk vind ik dit wel een kernachtige traditie, waar de mens tegenover God staat, nederig om te mogen Ontvangen, de Genade van de Godheid.
Ik denk dat we met ons allen mogen knielen, voor Dat wat Leven Geeft en Ontvangt, als we het in onszelf en anderen, en in de hele schepping mogen waarnemen als Dat wat Eeuwig en Onvergankelijk IS, Dat wat als onzichtbaar Blijft als verdwijnt wat zichtbaar is.
Baldu