Vanmorgen, al lezende in een boek over een ascetische monnik van onze tijd, stuitte ik op deze tekst, die mij bijzonder opviel vanwege haar eenvoud, een tekst die mij terzelfdertijd echt raakte.
Vandaar dat ik deze tekst hier graag wil plaatsen.
Baldu
Wanneer de Heilige Geest heel de mens vervult met de zoetheid van Zijn Liefde, dan wordt de wereld volkomen vergeten en de ziel schouwt God in een onuitsprekelijke vreugde.
Maar wanneer de ziel zich de wereld opnieuw herinnert, weent zij uit liefde voor God en uit medelijden met de mens en bidt zij voor de gehele wereld.
Als zij zich heeft overgegeven aan tranen en aan het gebed voor de wereld, dat door de liefde ontstaat, kan de ziel omwille van de zoetheid van de Heilige Geest opnieuw de wereld vergeten en haar rust vinden in God.
Als zij zich de wereld herinnert, zal zij opnieuw in grote droefheid onder tranen bidden en wensen dat allen worden gered.
En dat is de ware weg die door de Heilige Geest wordt geleerd.
De Heilige Geest is liefde, vrede en zoetheid. He Heilige Geest leert God lief te hebben en de naaste.
Maar de geest van bekoring is een trotse geest. Hij spraat de mens en de andere schepsels niet, omdat hij niets heeft geschapen. Hij handelt als een dief en een rover en zijn weg is bezaaid met verwoesting.
De geest der bekoring kan geen ware zoetheid geven; hij brengt slechts de onrustige zoetheid der ijdelheid; daarin is noch nederigheid, noch vrede, noch liefde; maar het is de koude onverschilligheid van de trots.
De Heilige Geest leert de liefde van God en de ziel verlangt naar God en vervuld van zoetheid en onder tranen zoekt zij Hem dag en dacht, maar de vijand brengt zijn sombere zwaarmoedigheid die de ziel doodt.
Met behulp van deze tekenen kan men duidelijk de genade van God onderscheiden van de bekoring van de vijand
Uit: De Heilige Silouan. De Athoniet